Mijn zus heeft sinds haar geboorte tegen alles en iedereen moeten vechten. (Pesten, gezondheid)

 Als prematuur van 2 maand, had zij tal van problemen, zuurstoftekort door de navelstreng, ze lag stuit waardoor men haar uit de buik heeft moeten trekken. 

Tal van zaken zijn dus misgelopen  waar het ziekenhuis dus eigenlijk grotendeels voor verantwoordelijk is. Helaas was dit onbegonnen werk om te procederen tegen het ziekenhuis en kwam voor mijn mama de zorg van men zus op de eerste plaats.

De jaren die volgenden waren ongelooflijk moeilijk met opnieuw tal van problemen.

Door haar uit de buik te trekken, hebben zij de spier van de linkerarm kapot getrokken. Als prematuur van 2 maand lag zij constant aan de monitor en kreeg ze sondevoeding door een buisje op de borst. Hierdoor heeft men mama de eerste weken haar niet kunnen aanraken.

Door zuurstoftekort is de rechterhelft van het brein aangetast. De volledige motoriek links is dusdanig slecht dat men vreesde of ze ooit nog iets zou kunnen doen en niet in rolstoel ging belanden voor de rest van haar leven.

Ze kampte ook met zware epilepsie waardoor elke dag men met schrik leefde en ook ik als 2 jaar oudere zus dusdanig getraind was om in te grijpen wanneer nodig. 

Wat volgde waren jaren van paniek, pijn, botox in de benen, rug die scheef groeide door lengte verschil in de benen, jarenlange kiné, medicatie, onderzoeken, spalken, operaties rug, knie en voeten, ziekenhuis in en uit. Het ware een hel voor men mama en zus.

Toch sloeg ze haar door elk obstakel en keek ik met bewondering naar haar op. Terwijl ik toch ouder was dan haar.

Vandaag is zij 28 jaar en zet zij zich in voor mensen met een beperking zowel fysiek als mentaal. Echter de aangepaste job is niet voldoende om de dag van vandaag een huis te kopen of zelfs te huren. Sociale woninglijsten zijn zo lang dat er zo lange wachttijden zijn. Graag hadden wij haar gesteund maar zowel men mama als ik hebben niet de financiële middelen om haar nog extra te steunen. 

Hierdoorbwil ik berusten op donaties om haar toch een groot stuk op weg te helpen en de toekomst voor haar toch mooier te maken. Want zij verdiend dit! Jarenlang heeft zij voor zelfstandigheid gestreden en dit is voor haar een belangrijke stap.

Alvast bedankt uit de grond van mijn hart!

Romina