Hoogtestage …

Inmiddels sinds woensdag hoog in de bergen (1840mtr) onder andere op advies van de artsen. Om te kijken of het hoog in de bergen zijn een positief effect heeft op de ontsteking van het slijmvlies in mijn luchtwegen en mijn longfunctie. De ontstekingswaarde was, het zal eens niet waar zijn, extreem hoog. Net als de longfunctie.

Kijk, een longfunctie van onder de 80% van normaal is niet goed. Een longfunctie van 60% is ronduit slecht en een longfunctie van 40 tot 50% (dat is wat het de afgelopen tijd bij mij was) is, jawel extreem laag. Op dit moment is het beteugelen van de ontsteking de belangrijkste en eerste prioriteit. Pas als we dat onder controle hebben kunnen er operaties worden ingepland.

Dus dan is het de vraag of het hoog in de bergen zijn daar een positief effect op heeft. Nou, daar lijkt het wel op. In Nederland gebruikte ik soms wel zes keer per dag de zwaardere medicijnen (vernevelde variant). Hier vanaf gister eigenlijk maar één keer per dag. Da’s toch winst zeg maar. En het belangrijkste voordeel daarvan is dat ik daardoor ‘s nachts geen medicijnen hoef te gebruiken en dus goed kan uitrusten.

Uiteraard probeer ik actief te blijven. Ik doe natuurlijk geen gekke dingen en ben hier vooral aan de wandel. Gister samen met Erik een mooie wandeling gemaakt naar een berghut en dat ging eigenlijk best goed. Tot vlakbij de hut. Daar ging het helemaal fout, sloeg ik helemaal dicht. Omdat het zo druk was  voelde het vervelend om daar op het terras mijn medicijnen te gebruiken. Daarom een klein stukje naar beneden gelopen, en toen … ging het heel langzaam, beetje bij beetje iets beter. Heel bijzonder. Uiteindelijk zonder de medicijnen te gebruiken beneden gekomen en daar, op een rustig terras de medicijnen gebruikt. Super!

Dus, het op hoogte zijn lijkt effect te hebben, hoewel de nieuwe medicijnen die ik sinds twee weken krijg (injecties) wellicht ook een duit in het spreekwoordelijke zakje doen.

Nou, aankomende week de longfunctie onderzoeken even afwachten en dan bespreken hoe en wanneer de operaties plaats kunnen gaan vinden. En daarna afspraken maken over het revalidatie traject in Davos om te kijken of ik weer op mijn oude fysieke niveau kan terugkomen. De doelstelling die we met de artsen hebben vastgesteld is een longfunctie van 80%. Ik kan niet wachten.

Davos, here wek come!

Geert

Hoogtestage …

Nou, ik zit met de kop in de wolken hoor. Gister eind van de middag Floor een knuffel en een dikke kus gegeven en daarna Helga. Ok, dan ben je ziek, je hebt een relatie, dochter, werk, een bedrijf, noem het maar. Normaal leven zeg maar, maar dan ziek. Dan mag je van geluk spreken als je Geert van Dijk heet. Echt hoor, een dochter die zo ontzettend veel geduld met je heeft en een vrouw … tja, Helga. Dat is mij er ééntje. Ik bof enorm met beide dames.

Het gaat niet vanzelf, nee, het gaat niet vanzelf. Understatement! Reizen ook niet. Afgelopen nacht drie keer mijn medicijnen moeten gebruiken. Hoe dat nou komt? Geen idee. Kan er de vinger niet op leggen. Maar, ik ben er. Ik zit hoog, hoog op een goedkope camping met bijzonder leukere mensen. Super basic. Sta toilet (mij best), aftandse douche (mij best), hoop vliegen (best joh), alles schots en scheef (ik vind het prima), het maakt mij allemaal niet uit. Alles kan hier, bijna alles mag. En het rijden ging, op de vele benauwdheidjes na eigenlijk best goed. Ik heb ruim zes uur achter elkaar achter het stuur gezeten en ben rond middernacht even gaan slapen. Toch wel lekker hoor, zo’n huisje op wielen. om kwart over drie weer gaan rijden en om kwart over zes weer twee uur geslapen. Ik was om tien uur op de camping.

Vandaag een klein stukje gewandeld en een klein stukje gefietst. Ik heb van twee van mijn liefste vrienden (waaronder mijn lieve zus) twee boeken mee gekregen. Ik ben geen lezer, maar deze twee zijn van mij, die gaan uit. En uitrusten, ik ben moe!

En … ik moet bekennen dat ik het best wel spannend vindt. Ik kan goed alleen zijn hoor, ga in de vakanties vaak alleen de bergen in. Heerlijk! Maar de tweede keer dat ik vannacht benauwd werd merkte ik dat ik angstig werd. Ging zo snel en zo rap. Snel een P-plaats opgereden en de vernevelde medicijnen gebruikt. Dat ‘luchte ’ op zeg. Fijn dat Erik aanstaande donderdagavond deze kant op rijd. Maakt het minder spannend.

Wat ik morgen ga doen weet ik niet. Ik denk een wandelingetje naar een hutje, daar lezen (tja, boekjes moeten uit he) en  weer terug of zo. Ontspannen. En ik hoop zo dat de hoogte een bijdrage aan het indammen van die ontsteking levert. Nou we gaan het zien. Tot morgen.

Geert

The day after …

Een nacht goed geslapen, ontbijtje en vroeg achter het stuur. Althans, voor Dirk, Erik en Bart Jan. Alle drie inmiddels weer onderweg naar huis, naar Veenendaal. Vanavond weer thuis hoop ik maar. Teus (voor intimi) en Bianca rijden morgenochtend weer huiswaart. Die nemen het er nog een dagje van denk ik, hoop ik. Beetje herstellen en samen genieten van de omgeving.

Het was bijzonder, het was ontroerend en het was mooi. Een monster tocht, extreem (story of my life), een ‘reus‘ van een berg en hele lange beklimmingen. Ik durf niet te zeggen of mijn ‘beklimmingen’ net zo zwaar zijn. Deze toppers hebben iets bijzonders gedaan en behoren daarmee tot een zeldzaam gilde. Het gilde van de ‘Cinglés du Mont Ventoux’.

Het is een hele bijzondere gewaarwording dat mensen dit voor jou willen doen. Bereid zijn om zo af te zien en geld bij elkaar te sprokkelen om operaties voor jou mogelijk te maken. Echt heel erg bijzonder. En mede door hen zijn we er nu echt bijna. 

Mijn ‘eerste’ beklimming start volgende week. Ik rij dinsdag alleen naar Italië om wat bij te komen, te revalideren zeg maar. Ik wil ook ervaren of het hoog in de bergen zijn bijdraagt aan meer stabiliteit van mijn aandoening. Op hoogte (boven 1500 mrt) zijn er geen allergenen. Die zorgen voor een continue ontstekingsactiviteit die bovenop de ontsteking van die vervelende bloedcellen (eosinofiele leukocyten) komt. Die bloedcellen in mijn bloed hebben we met het infuus dat ik krijg (aanstaande dinsdag weer) redelijk onder controle. Maar via een andere weg (mechanisme) weten ze toch het slijmvlies van mijn luchtwegen te bereiken. Daar krijg ik nu een ander medicijn voor (injecties) dat die bloedcellen juist via dat mechanisme moet gaan uitschakelen. Dan zou de onstekingsactiviteit wat moeten gaan afnemen. Kijken of ik daar mijn ‘top’ ga bereiken.

Wat de fietsers betreft, alle vier hebben ze de top bereik, hebben ze hun doel bereikt en wel lopend en fietsend. Toppers zijn het!

Geert

Tot slot, resumé!

Iedereen weer veilig terug beneden en Bianca in het water (zwembad). De beentjes konden wel wat verkoeling gebruiken. Ik snap het.

Wat een dag, wat een dag. Alle doelen bereikt, uitdagingen aangegaan en gehaald, met de hulp of onder de bezielende (bege)leiding van Teus.

En Teus was niet de enige vliegende kiep. Ook Dirk heeft een belangrijke bijdrage geleverd aan het welslagen van dit avontuur. En een avontuur was het. Een lege tank die met behulp van ‘monsieur Jerrycan’ (zie foto) de ‘bezem wegen weer nieuw leven ingeblazen heeft. ‘En wat de ‘monsieur Jerrycan’ ken met een Jerrycan, dat ken bijna nieman!’ (aldus Dirk.

Om 03.00 uur starten (ik zat zelf net beneden om mijn medicijnen te gebruiken) en uiteindelijk rond 16.15 uur allemaal weer beneden. Dirk één keer, de anderen drie keer en als klap op de vuurpijl Bart Jan de eerste lopend. Daar kun je je pet alleen maar diep voor afnemen. Een buiging is op z’n plaats!

Ik sprak daarnet Bart Jan, hij belde even. Ik kon aan hem merken dat hij trots op zijn prestatie is. Met alle recht van de wereld zou ik zeggen! Maar dat geldt voor alle vier en met Teus erbij (voor intimi) vijf.

Dame en heren, jullie waren en zijn geweldig, een geweldig team, een geweldig stel lieve mensen. Dank voor wat jullie gedaan, gepresteerd en voor mij betekent hebben! Ontroerend!

Ga met elkaar gezellig wat eten, jullie hebben het verdient!

Geert

Yes, yes, yes!11

Het is ze gelukt, ook Bianca en ‘papa Bianca’, Teus voor intimi, is voor de derde keer boven, bovenop ‘de reus’. Wat ik al dacht, daar zit een ‘harde kop op’. Bij deze temperaturen (beneden 35 graden) na twee zware beklimmingen de moed bij elkaar rapen om die derde klim toch te gaan ondernemen zegt iets over de persoon. Die geeft niet gauw op. Daar kun je op bouwen!

‘Een oude rot (Erik), twee jongelui en nog een door de wol geverfde vader die voor de wel verdiende dranken en energie heeft gezorgd. Drie nieuwe leden van het “Cinglés du Mont Ventoux’ gilde uit dat vlakke landje Nederland, ze hebben ze daar in het zuiden een poepie laten ruiken hoor. Daar zijn die ‘flachländer’ toch maar toe in staat!

Wat een klasse. Ik ben trots op ze, heel trots!

Kijk, ik had er maar wat graag bij willen zijn, maar dat gaat nu gewoon niet. Ze hebben dit huzarenstukje voor mij gedaan he. Daar wordt je op z’n minst stil van, toch?  Ze hebben zich volledig gegeven voor die laatste 1500/2000 euro. We zijn er bijna. Bijna! Ongelooflijk dat het bijna gelukt is.

Dank, dank, dank, … en nog eens dank!

Geert

En daar zijn ze dan, ‘vader en zoon’, helden zijn het!

Dit samen je je zoon (of in mijn geval dochter) doen moet je als ouder toch wat doen. Waanzinnig hoor. Twee mensen (de derde komt er nog aan he!) die vanaf nu tot het gilde van ‘Cinglés de Mont Ventoux’ Toebehoren. Een gilde waar je echt niet zomaar bij terecht komt. Nee, daar moet je wat voor doen. Dat gaat niet vanzelf, dit is een monstertocht waarin je die ‘reus’ drie keer op en af rijdt en in het geval van Bart Jan nota bene de eerste keer oploopt. Woorden schieten te kort! Klasse heren van het ‘Cinglés’ gilde!

En nu is het wachten op ‘papa Bianca’ en Bianca. Kijk, Bianca gaat minder snel. Bianca is minder getraind dan Bart Jan en Erik, maar dat maakt het niet minder knap. Sterker nog, ik denk dat het van haar nog knapper is. Waarom? Omdat de stap die Bianca maakt gigantisch is! Groot respect dame!

Ze doet het!!!

Ja hoor, ik zei het al he, Bianca is inmiddels ook voor de tweede keer boven. Teus (‘papa Bianca’) had geen rekening gehouden met de afstanden die gefietst moeten worden geloof ik. Tja, ook met de ‘voiture’ is het een heel eind Teus. Maar we hebben een reddend engeltje (nou ja, tja), heeft benzine gevonden (beneden bij ’le camping’) en ook Teus weer aan de gang gekregen.

Op naar de derde Bianca. Regel vier ‘Kan niet …’!

Effe pauze …

Twee keer op, twee keer af. Dan heb je wel even een pauze verdiend toch? Bianca is nog stijgende, maar gaat stug door. Daar zit een ‘harde kop’ op hoor. Die geeft echt niet zomaar op. En wanneer zij straks beneden is denk ik dag ‘papa Bianca’ (ik mag Teus zeggen he) voor haar ook wat lekkers in petto heeft. Zeg ehm op Bianca.

Wordt vervolgd.

En dat is twee!

Het is 09.38 u, zaterdagochtend 21 juni (de trouwdag van Helga en mij overigens), en ‘vader en zoon’ staan voor de tweede keer op ’de reus’. Wat een mooi stel dit en wat knap. Absolute toppers.

Op naar de derde. Naar beneden gaat natuurlijk gemakkelijk, maar die laatste ophoog is met deze temperaturen echt wel een uitdaging hoor. Kom op heren!

Bianca is, vergezeld van ‘papa Bianca’ goed op weg met de tweede klim. Ook zij gaat het gewoon redden hoor. En dan heeft ze wellicht wat steun van de anderen de derde klim. Zet ehm op Bianca!

Dirk heeft zijn doel bereikt. Hij Had zich van tevoren voorgenomen één keer de berg op te fietsen en eventueel een keertje te lopen. Dat is er niet van gekomen omdat de ‘servicewagen’ zonder benzine kwam te staan en dit reddende engeltje de boel weer op gang moest zien te krijgen. Ook dat is gelukt (zie de foto). Ben toch zeker ook trots op de ’beer uit Veenendaal’! Klasse gedaan jochie!

Eerste top, ‘toppie’!

Het is 06.13 uur wanneer Bart Jan voor de eerste keer vandaag de top van de Mont Ventoux, let op, lopend bereikt.  In 2u en 52min, lopend, wauw! Wat een held!

De naderen (Bianca, Dirk en Erik) zijn vannacht later vertrokken dan gepland (±05.25 u). Volgens mij was daar geen duidelijke reden voor, maar ook zij hebben de eerste keer de top van deze ‘reus’. gevonden. Erik om 06.32 u (was in 2 uur bezig, hoe rustig an gefietst?) en Bianca om 07.23 u, weer even later gevolgd door Dirk.

Ik ben eigenlijk wel een beetje trots op die jongelui merk ik. Ook, omdat ik hen (samen met Erik overigens) in het sportcentrum naar deze monstertocht begeleid heb.

Ik hoop vooral dat Dirk drie keer boven gaat komen. Erg benieuwd of het hem gaat lukken, want hij gaf vanochtend vroeg al wat pijntjes aan (zitvlak).

We gaan het (mee)beleven!