Ik ben een behoorlijk nuchter type. Wellicht wat te nuchter, maar het is altijd zo dat ergens in de tijd het besef, ook bij mij neerdaalt. Heeft in dit specifieke geval denk ik te maken met het feit dat ik een erg ongemakkelijk gevoel heb bij wat er allemaal gebeurt. Niet de lieve woorden en prachtige donaties hoor, nee, het ongemak dat ik heb of voel zit hem met name in het moeten ophouden van je hand. Dat valt mij zwaar.

Het valt ook zwaar dat ik de afgelopen dagen gemerkt heb dat het slechter gaat. Dat Helga weer vaker 's nachts wakker schrikt van mijn ademhaling en ik in drie etappes de trap af strompel (pfff …) om mijn medicijnen te gebruiken. Tegelijkertijd ben ik ook wel weer dankbaar voor de beschikbare medicijnen, maar dat soms zes keer per dag moeten doen om op de been te blijven is niet hoe ik de rest van mijn leven voor mij zie. En die gebroken nachten beginnen mij enorm op te breken.

De afgelopen dagen heb ik gemerkt dat zich een grote mate van dankbaarheid van mij aan het meester maken was. Ik heb mij er maar aan over gegeven, ja het begint allemaal in te dalen. Wordt er af en toe ook wel een beetje emotioneel van.

Wat een enorme hoeveelheid lieve berichtjes, woorden en (niet te vergeten) donaties. Ik ga proberen iedereen die iets voor ons (want ik doe dit niet alleen he, samen met Helga en Floor en niet te vergeten de collectanten) in deze heeft betekent te bedanken.

Kijk, het is en blijft vooralsnog een stip op de horizon (zie foto), maar wij hebben er hoop op dat het mij gaat lukken de behandeling te krijgen die ik zo hard nodig heb.

En wellicht goed te weten dat de eerste stappen in de richting van behandeling gezet zijn. Ik heb bericht gehad van het Royal Brompton Hospital in London en het ziekenhuis in Leuven (België). In London ben ik inmiddels ook aangemeld als patiënt en ik heb alle daar benodigde informatie inmiddels opgestuurd. 

Nog ruim 10.000 euro te gaan, Fingers crossed!

In ieder geval via deze weg iedereen vast heel, heel veel dank!!! Geweldig.

Geert