Oost, West, …

Het was goed! Ja, dat was het. Ik vond het zwaar, ik vond het lang, af en toe greep het alleen zijn mij enorm naar de keel, vaak was de discipline veel gevraagd, waren de dagen lang, was het opstaan lastig, stelde ik het naar bed gaan uit, …

En toch was het goed. Het was goed en ik denk dat de aanpak die ik gekozen heb (het vele wandelen, maken van skietouren en het hoog in de bergen zijn) erg succesvol is geweest. De vele onderzoeken, ook de onderzoeken die ik zelf gedaan heb, mijn kennis en ervaring over training, de kennis die ik de afgelopen 45 jaar opgedaan heb over mijn lichaam en de ervaringen van de afgelopen twee jaar hebben mij ertoe gebracht het zo te willen doen. Wellicht kan het nog beter, wie zal het zeggen, maar ik ben tevreden met het resultaat. Ik ben redelijk hersteld van de operatie, weliswaar moe, maar volgens mij voldoende hersteld voor de volgende ingreep. En de afleiding van twee lieve mensen (u komt er maar niet vanaf he!) deed mij goed.

En dit ‘kind van de bergen’ (en de winter niet te vergeten) had geluk hé. Sneeuw, sneeuw en nog eens sneeuw. Op sommige plekken 60 tot 70 cm. Zelf op de tourskies stond ik soms tot mijn knieën in de sneeuw. En het was koud. Ik was ook erg benieuwd hoe mijn luchtwegen daarop zouden reageren, maar dat viel gelukkig mee. Ook weer een waardevolle ervaring. Wel denk ik dat de droge lucht (koude lucht en de lucht hoog in de bergen is erg droog) wat irritatie van de luchtwegen heeft veroorzaakt. Maar ook dat viel mee.

Ik kreeg het maar niet voor elkaar de slaap te vatten vrijdagavond. Maar met op bed liggen rust je in ieder geval een beetje uit, dus blijven liggen. Oortjes in, muziekje, beetje afleiding. Vroeg op, uur of zeven, blog geschreven, even gebeld met Helga (of zij belde mij) en om een uur of elf gaan wandelen. Prachtig plekje gevonden daar (zie de foto), richting de top van de Königsleiten Spitze (2315 mtr). Twee en half uur, vaste routine, keiharde discipline he, want … ik ben hier niet voor niets.

Uiteindelijk om vier uur (16.00 uur) huiswaarts getogen (foto onderweg). Ik had gedacht tot een uur of acht of negen door te kunnen rijden en dan even te gaan slapen. Maar … het ging hartstikke goed. Muziek, geen regen (en al helemaal geen sneeuw) en betrekkelijk rustig verkeer zorgde ervoor dat ik al om iets over twaalven thuis was. ‘Eigen haard is goud waard’, nietwaar!

Vanochtend, toen ik wakker werd het hele gezin in bed. Gezellig, wat een rijkdom! Da’s een betere manier van wakker worden dan de afgelopen twee weken.

Ik ben dankbaar voor de mogelijkheid die mij geboden is. Zo’n prachtig appartement, zoveel luxe ben ik helemaal niet gewend. En Königsleiten? Wat een prachtige plek, zonder meer, maar de omstandigheid gaf mijn verblijf daar een dubbel gevoel.

Nu voorbereiden op de tweede (eigenlijk derde) operatie. Vandaag weer wat oefeningen doen en even op een fiets zitten of zo. Anderhalve week …

Geert

Opnieuw leren ademhalen, twee weken tussen heimwee en hoop op herstel …

De afgelopen tweeënhalve week in Oostenrijk voelden als een noodzakelijke maar loodzware tussenstop op weg naar de volgende operatie. Alles draaide om herstel na de eerste operatie die ik op 7 november heb ondergaan, maar ondanks alle voorbereiding had ik niet verwacht dat het zó intens zou zijn. Het vertrek zelf was misschien nog wel het moeilijkste moment tot nu toe. Waar ik normaal rust vind in de bergen, waar de bergen mij normaliter energie geven en ik blij wordt, voelde dit vertrek alsof ik bijna letterlijk ‘huis en haard‘ achter liet en dus ook mijn veilige plekje bij Helga en Floor. Het gemis van thuis zat me dicht onder de huid.

Maar ik ben iedere dag opgestaan met de overtuiging dat ik iets moest doen aan mijn herstel - hoe klein ook - om vooruit te komen. Ik heb mezelf gedwongen naar buiten te gaan: te gaan wandelen, skitouren te maken, te blijven bewegen. Dat waren zeker geen heroïsche tochten, verre van zelfs. Het was soms gewoon rauw volhouden, doorzetten. Hoe was het ook weer? Iets van ‘Als je nooit een grens opzoekt, zul je ook nooit weten waar deze ligt’?  Die ga ik niet meer vergeten hoor.

In de eerste week was ik de naweeën van de operatie absoluut nog niet te boven. Tijdens de eerste wandelingen had ik momenten dat ik letterlijk mijn longen uit mijn lijf hoestte. Op zulke momenten voelde herstel eerlijk gezegd nog heel ver weg. Ik heb op gegeven moment zelfs bedacht dat ik een longontsteking had.

Maar ergens vanaf het tweede weekend gebeurde er iets. Kwam er voorzichtig wat verandering. Er kwam wat lucht, wat meer stabiliteit. Ik voelde dat mijn lichaam míj weer een beetje begon te helpen in plaats van andersom. Het vechten werd meer een voor mij normaal afzien en uiteindelijk kon ik weer plezier beleven aan de momenten dat ik door de bergen aan het struinen was.

Nu, aan het einde van deze periode, durf ik te zeggen dat ik behoorlijk ben opgeknapt, dat er daadwerkelijk sprake is van herstel. ik ben nog niet de oude hoor - verre van zelfs - maar voor het eerst sinds de operatie weer iemand die vooruit durft te kijken en niet alleen maar aan het overleven is. Ik voel dat ik op weg ben om de tweede (of eigenlijk derde) operatie goed aan te kunnen. Kom maar op!

Wat mij vooral hoop geeft, is dat ik duidelijk merk dat mijn rechterlong minder protesteert dan voorheen. Zo’n bijzonder gevoel! Wellicht beeld ik het mij in hoor. Ik denk het niet, want ik ken dat lijf van mij heel erg goed. Heb dat vege lijf dingen laten doen waarbij ik met grote regelmaat de grens ver over gegaan ben. Weet hoe het reageert en heb de afgelopen twee jaar de signalen die het mij geeft goed verstaan. De eerste twee ingrepen - de bronchoscopie en de bronchiale thermoplastiek - hebben echt verbetering gebracht. Dat voel ik elke dag.

Waar voor mij het opzoeken van de grens, eroverheen gaan en kijken hoe lang dat goed gaat een vertrouwde bezigheid was, moet ik nu goed luisteren. Goed luisteren en de signalen van mijn lichaam oppakken en daarnaar handelen. Net even wat anders. Niet over de grens, maar tot de grens. En ik wordt daar steeds beter in merk ik.

Samen met twee lieve vrienden - Abel en Marco - heb ik ook een plekje gevonden waar ik direct na de volgende operatie kan verblijven. Dat betekent dat ik, anders dan nu, ik de dag na de operatie op 12 december weer richting de bergen vertrek om verder te herstellen. En ik hoop vurig dat deze tweede operatie wat minder heftige naweeën gaat geven. Anders dan nu, want ik wil kijken of de bergen mij kunnen helpen de eerste periode na de operatie gemakkelijker door te brengen en daardoor sneller te herstellen.

Gister was het fantastisch weer. ‘Kaiserwetter’ noemen ze dat hier. Ik wilde eigenlijk een skietour van twee en half drie uur maken, maar heb mij door het weer laten verleiden toch weer helemaal naar boven te gaan. Bovenop de Königsleiter Spitze. En het was het waard hoor (zie de foto’s). Wat het op de meest effectieve manier herstellen betreft heb ik geluk he. Met de aandoening die ik heb is het hoog in de bergen zijn een enorm voordeel voor het herstel. En dan in deze omstandigheden, wetende dat ik echt een ‘kind van de bergen’ ben maakt het echt wel minder zwaar, vergoedt een hoop.

Eind van de middag naar huis. Eindelijk! Naar huis, naar Helga en Floor. Kan niet wachten! Maar eerst nog een wandeling. Tja, ik ben hier niet voor niets. Ik denk een uur of twee, twee en half. En dan inpakken en ….

Geert

Lifechanging …

Tja, hoe moet ik dat zeggen, en wil ik dat wel. Nou, weet u, ik wil het wel proberen.

De afgelopen twee jaar hebben de wijze waarop ik naar de wereld, naar mijn directe omgeving en naar mijzelf kijk verandert. Ik denk in positieve zin. Een meer realistische kijk op wie ik ben en waar ik voor sta. Dat laatste is iets wat overigens onveranderd is sinds 1992. Weet u het nog, het moment waarop ik van derde bij het NK wintertriathlon naar volledig verlamd in het ziekenhuis terecht kwam. Ik wil gewoon graag iets voor een ander betekenen of doen. Voor mensen met een beperking (in welke vorm dan ook), ouderen of hetgeen dat we voor de strijdkrachten in Oekraïne doen. Voor mij allemaal erg belangrijk. Maar ik ben de afgelopen twee jaar ook op een ander vlak verandert. In de zin van een meer realistisch kijk op mijzelf in relatie tot mijn toekomst.

Het sporten samen met anderen, het samen actief zijn, bezig zijn met je lichaam, gezondheid, vitaliteit en leefstijl geeft mij ongelooflijk veel plezier en energie. Ik vind het geweldig om dat samen met anderen te kunnen en mogen delen

Maar ik heb de afgelopen tijd toch ook en wellicht noodgedwongen, veel nagedacht over hoe ik daar de komende jaren mee om moet gaan. Ook ik word ouder, inmiddels 58 jaar. Ik vind dat onwerkelijk, 58. Dat ik al zo oud ben joh. Ik voel mij 40 of zo, terwijl ik mij anderhalve week geleden 70 voelde. Goh, wat voelde ik mij ziek zeg. En het zijn juist die momenten, dat zo ziek zijn, en de momenten waar het kaarsje bijna uit ging natuurlijk, die mij aan het denken hebben gezet.

Tot een week of wat geleden leefde ik mijn hobby. Leefde ik waar ik zo heilig in geloof, bewegen! Sporte ik 14 tot soms 18 uur per week. meest van de tijd samen met anderen en deels alleen. Alleen ter voorbereiding op de operaties. Maar er zit, en dat ben ik mij gegeven de situatie waar ik in terecht gekomen ben als geen ander gaan beseffen, een grens aan. Er zit een grens aan de mate waarin ik dit kan blijven volhouden. Nog afgezien van wat er uiteindelijk van mij overblijft na de drie operaties (of eigenlijk vier he).

Er moet dus ook nagedacht worden aan een voor mij meer realistische verdeling of balans tussen de mate waarin ik als trainer, als vitaliteitscoach of leefstijlcoach (geef het beestje maar een naam) concreet zelf (bege)leiding geef aan het sporten of juist meer een organiserende rol, een rol meer op de achtergrond op mij neem en anderen help het plezier van bewegen over te brengen op mensen die dat zo nodig hebben en willen. Ik ben daar de afgelopen maanden veel mee bezig. Het beheerst een groot deel van mijn gedachten, en nu helemaal op een plek waar ik alleen ben, waar ik volledig op mijzelf aangewezen ben en er alle ruimte en tijd is om daarover na te denken.

De tijd voor de operaties heb ik mij vaak afgevraagd, hoe lang ik het nog volhou. Wanneer gaat bij mij het licht uit, is de energie letterlijk op, val ik om. Dat is wonder boven wonder niet gebeurt. Waarom niet weet ik eigenlijk niet zo goed, maar ik heb er een soort van op zitten wachten om te vallen. Snapt u dat? En ik kreeg af en toe de indruk dat mensen om mij heen ook dachten; ‘hoe lang houdt hij dit vol?‘

En ik denk dat de energie om te blijven doen wat ik deed (alle sportlessen, leiding geven en gesprekken met deze en gene) voortkomt uit het feit dat ik er zoveel plezier aan beleef, omdat ik daar zo van hou en het bewegen, sporten en het plezier daarin overbrengen op anderen gedurende de afgelopen 30/40 jaar een essentieel onderdeel is gaan uitmaken van wie ik ben. Dat plezier gun ik anderen ook zo ontzettend graag. Da’s een plausibele verklaring toch? Een andere verklaring heb ik er zelf niet voor. U?

Mijn proces, het proces van zo ziek zijn en er alles aan willen doen om weer beter te worden dwingt mij na te denken over de komende jaren. Hoe nu verder. Ik zal met het nemen van hele concrete stappen en beslissingen nog een beetje pas op de plaats moeten nemen. Ik moet eerst bekijken wat er na de operaties van mij overgebleven is en op welke manier ik de moeheid die zich de afgelopen tijd van mij meester gemaakt heeft kan beteugelen, daar wel of niet overheen kan komen. Daar gaat nog veel tijd overheen, want ik ben er nog lang niet.

En ook vandaag toch ook weer de discipline opbrengen om de wandelschoenen aan te doen om een stevige wandeling te maken. Alles in het kader van herstellen, beter worden. Natuurlijk ga ik dat doen. Vanzelfsprekend (zie de foto’s). Geeft mij tegelijkertijd de kans ook vandaag weer na te denken over mijn toekomst. Hoe het zich gaat ontvouwen? Geen idee. Zodra ik het weet laat ik van mij horen.

Geert

Tja, lieve mensen om je heen hebben, ze zijn zo belangrijk …

Ik heb veel van wat tot nu toe nodig was om te komen waar ik ben zelf moeten doen. Uiteraard met advies van de artsen en thuis. Thuis, niet onbelangrijk! Van het wisselen van ziekenhuis, tot aan de eerste operatie onlangs. Precies uit de doeken doen wat er allemaal voor nodig was is een boek op zich. Wellicht dat dat boek er nog gaat komen. Ik weet het niet. Er zijn zo links en rechts een paar mensen die meelezen en hebben gezegd dat ik best aardig schrijf en ik een boek moet schrijven over alles wat ik heb meegemaakt. Ik heb er wel ideeën over, maar kan dat natuurlijk niet alleen. Daar heb je iemand voor nodig die meeleest en ervaring heeft met het schrijven van een boek. Mocht iemand zich geroepen voelen …

De afgelopen drie dagen waren fijn. Niet in de laatste plaats vanwege twee hele goede vrienden die de moeite namen om in de nacht van donderdag op vrijdag deze kant op te komen rijden om mij het afgelopen weekeinde van gezelschap te voorzien. Tja, met Marc en Erik was het zoveel gemakkelijker de dag aan te vangen en door te komen. Lieve mensen … Ja ja,. ik weet het, je moet niet aan de gang blijven met ‘je lieven mensen’. Maar toch he, wat moet je zonder. Wat moet je in een proces van ernstig ziek zijn, zoveel ziekenhuis bezoek, medicatie, operaties, verblijf in het buitenland, etc. etc. zonder lieve mensen om je heen. En naast Erik en Marc zijn er op de achtergrond nog twee lieve mensen ontzettend actief om mij van een goed verblijf op hoogte te kunnen voorzien direct na de tweede operatie over twee en halve week. Marco en Abel. Yep, daar gaan we weer hoor: lieve mensen!!!

Abel is een oud (met de nadruk op oud!) collega van mijn tijd op revalidatie centrum De Hoogstraat in Utrecht. Ik bewaar fantastische herinneringen aan de eindeloze keren dat we in weer en wind van Veenendaal naar Uitrecht en terug togen op onze met twee tassen beladen fiets. En met weer en wind bedoel ik ook weer en wind. Vooral de keren dat het gesneeuwd had (dat deed het in die tijd nog) waren memorabel (tja, daar zit zijn naam weer in he!). En vergis je niet hoor, ruim 37 km heen en weer terug. Op gegeven moment heb ik het nota bene heen en terug lopend gedaan. Tja, enigszins verdwaasd was ik wel he. Nou, laat ik zeggen verloren in de sport. Maar dan ook totaal verloren. Het kon niet op in die periode. En daar is Abel een belangrijk persoon in geweest.

En Marco? Marco is een aanstekelijk mens. Aanstekelijk en gewoon een prettig mens. Sociaal dier. Hele goede langlaufer en da's een belangrijk deel van waar wij elkaar van kennen. Vasa Sport (het bedrijf van Marco) organiseert langlauf reizen. Van eenvoudig, langlauf training tot … bijzonder uitdagend. Neem de ‘Vasaloppet’. Een heroīsche tocht in Zweden over 90km. Als dat geen uitdaging is. En dus moest ik daarheen he, meedoen. Waarom? Nou eenvoudig toch, 'uitdagend'. Schitterende tocht, in de nacht, de ‘Natvasan’. Werd voor het eerst ook ‘s nachts georganiseerd. Nog uitdagender, dus … in de nacht. Vanzelfsprekend! En wat ook wel heel bijzonder is is dat ik daar Marc heb leren kennen. Kijk, de ‘Natvasan’ mag je niet alleen doen. Moet met twee. Dus was mijn vraag in de groep of er iemand is die … De zin kon ik niet afmaken. Vingertje van Marc ging direct omhoog. Welnu, da’s Marco. Goede organisator, groot netwerk, verstand van zaken en fijn mens. Heel veel dank Marco en Abel! Echt super wat jullie voor mij gedaan hebben.

En nu? Nu zijn de ‘hulptroepen’ huiswaarts getogen. Door de sneeuw, want sneeuwen deed het vannacht in Duitsland zeg. Harder dan 50km/u op de snelweg ging niet. Ook niet achter de strooiwagens (zie de foto). Vanochtend rond 08.00 kwamen ze pas aan. Gister om 19.00 uur weggereden (zie foto met mijn schaduw en wegrijdend busje). Ja hoor, gaan we weer, lieve mensen! 

En dus weer alleen. Tja, het hoort bij het proces denk ik. Is ook niet zo gek natuurlijk. Ik ben immers ziek. Het zijn mooie herinneringen aan een weekeinde met afleiding (zie foto’s). Herinneringen van een drietal wandelingen en touren om te herstellen. Wellicht was de laatste iets teveel van het goede, maar zoals een goede vriendin schreef; ‘Als je nooit een grens opzoekt, zul je ook nooit weten waar die ligt!’ Mooi he!

Het is hier prachtig en het gaat vanmiddag weer sneeuwen. Er komt morgen en woensdag nog eens 30 tot 35 cm sneeuw bij. Maar het blijft wel erg eenzaam voelen. En het afscheid nemen van vrienden valt mij zwaar. Maar goed dat Helga dan de perfect timing bezit om mij te bellen. Yep, wat een lieverd Is zij toch!

Nou, vandaag een rustige wandeling. Ik denk rond het stuwmeer.

Geert

En toen was er … lucht …

Pfff, eindelijk zeg. Het is morgen (of wanneer u deze update leest) precies twee weken geleden dat de eerste twee operaties plaats vonden. Tot en met gister ging er eigenlijk geen dag voorbij dat ik niet benauwd was. Het werd weliswaar langzaam iets minder (minder vaak) en ik had de afgelopen dagen de indruk dat ik wat stabieler was. Maar vandaag … Vandaag was anders. Zonder de zwaardere medicijnen had ik toch voldoende lucht om een prachtige wandeling te maken. Ik wilde in eerste instantie een rustige wandeling maken, maar nu ik eindelijk weer wat meer lucht had en de winter echt winter was geworden heb ik het er ook maar een beetje van genomen. Oh oh oh, wat was het mooi vandaag (zie de foto's).

Ik had dit zo graag met Helga en Floor gedeeld. Het eindelijk weer wat meer lucht hebben, de zuurstof die je zo nodig hebt bij bewegen. En dat ging de afgelopen anderhalve week zo waardeloos. Nog afgezien van dat gehoest. Zij weten bovendien als geen ander hoe ik van de winter in de bergen kan genieten. Van het regenen van ‘suiker’ dat we sneeuw noemen en het maagdelijk wit waarin je je geheel eigen spoor maakt wanneer erdoorheen banjert.

Naast mijn dagelijkse activiteit (wandeling) ben ik aan het organiseren en probeer ik een klein beetje te werken. Organiseren? Ja, want nadat ik twaalf december de derde operatie heb gehad wil ik weer heel graag naar de bergen. Om te herstellen en aan te sterken. En de periode tussen twaalf december en kerst is het moeilijk om een onderkomen te vinden. Ik heb niet veel nodig. In principe is een P-plaats, een stopcontact (stroom voor in de bus, verwarming) en een douche voldoende. Een klein appartementje is natuurlijk super, maar met een P-plekje ben ik hartstikke tevreden hoor. Ik red mij best hoor in mijn 'rijdende huisje'. Ik meen dat ik eerder heb laten vallen dat ik erg veel lieven mensen om mij heen heb. Toch? Niet? Jawel! Een oud collega en een collega ondernemer hebben een groot netwerk aan onderkomens of accomodaties in de bergen. Ik heb hen de vraag gesteld of zij mij zouden willen helpen met het vinden van een plekje ergens in de bergen in die periode. En de eerste mogelijkheden bieden zich aan. Gelukkig maar. Dank je wel Marco en Abel!

Eerder vertelde ik u ook al dat het best eenzaam is allemaal. Dat is het ook. En je mist veel van de dingen die thuis in deze periode voor veel anderen de normaalste zaak van de wereld zijn. Onderdeel uitmaken van het gezinsleven en alle, bij het opgroeien van een prachtige dochter behoren dingen. Dingen die ik mis. Zoals de uitreiking propedeuse van Floor en wellicht mis ik haar verjaardag twintig december aanstaande.

Vandaag was een cadeautje. Een werkelijk schitterende dag met sneeuw, sneeuw en nog eens sneeuw. En morgenvroeg staan er weer twee echte vrienden voor de deur. Erik en Marc. Stef (ook een echte vriend) is momenteel niet in de gelegenheid. Oh wat was hij graag meegegaan zeg. Houdt net als ik van de bergen en de sneeuw, maar … ‘duty calls'. Tja, bijzonder hoogleraar wordt je niet zomaar en kost veel tijd. Fijn om de komende paar dagen niet alleen te hoeven zijn. Wat afleiding te hebben. Erg blij mee. Tja, alleen is maar alleen he.

Geert

Winter …

Ja, het is hier nu echt winter geworden. Ik zei het in mijn vorige update, of blog zoals iemand het noemt. Ik ben een winter mens. Kijk, op koude kun je je kleden. Op de warmte in de zomer is dat veel lastiger, zeker ook in relatie tot de schade die de zon kan aanrichten. Doe mij de winter maar. Hoewel de herfst ook bij mijn favoriete jaargetijden hoort hoor. Dat komt door de enorme schakering van oker kleuren die zich in de herfst meester maakt van m.n. de dennenbomen in de bergen (zie de foto). Zo mooi! En in de winter dat witte laken van een suikerachtige substantie die we sneeuw noemen. Zo mooi!

Zoals het hier kan sneeuwen kennen we dat in Nederland niet meer he. Er nog niet heel veel gevallen hoor. Een centimeter of tien denk ik en voor een deel wordt het vandaag alweer weggebrand door de zon. Maar het blijft mooi (zie de foto).

En het helpt. Wanneer de wereld om je heen zo mooi kleurt (hoewel, wit is geen kleur toch?) voel ik het geluk van het in de bergen mogen zijn in mij opkomen. Winter- en bergmens zeg maar.

Ook gister weer een wandeling gemaakt. Ongeveer vier uur en van de regen (daar begonnen we gister mee) naar de sneeuw. Langzaam maar zeker werd het gister wat kouder en toen ik gister eind van de dag terug kwam was het maagdelijk wit.

Ik was laat terug. Mijn tweeling broer was in de buurt. Hij woont in Zwitserland, maar heeft een deel van de bedrijfsactiviteiten van zijn bedrijf hier in Oostenrijk onder gebracht. Ik kreeg een appje, was enigszins verrast, want ik had niet gedacht dat hij in de buurt zou zijn en ben vanzelfsprekend op zijn uitnodiging ingegaan. Was fijn om hem weer te zien en te spreken. En Lidia, zijn vrouw, niet te vergeten. Niet alles is ‘rozengeur en maneschijn’, niet alles is wat het lijkt, maar deze familieband is sterk en het deed mij goed.

Vannacht slecht geslapen. Alleen he. Maar ik ga niet mopperen hoor. Zometeen de wandelschoenen aan en dan trek ik weer de bossen rondom Königsleiten in om te werken aan mijn herstel. Ja, u mag alles van mij zeggen en vinden, maar discipline heb ik! Ik laat geen dag verstek gaan om te werken aan mijn herstel. En ik heb het idee dat er wat stabiliteit aan het ontstaan is. Ik hoest nog veel, maar gebruik de afgelopen twee dagen de zwaardere medicatie niet meer. En dat scheelt tijd en een hele berg (hou het actueel!) bijwerkingen.

Nou, hup hup jongeman! Schoentjes aan en aan de wandel jij!

Wordt vervolgd.

Geert

Twee stappen voor en één achteruit, twee voor …

De operatie heeft er behoorlijk ingehakt. Dat had ik vrijdag eind van de dag niet bedacht. Toen scheurde ik met Erik vol goede moed in een rolstoel door het ziekenhuis.

Maandag kwam, tegelijk met de eerste complicaties de klap in mijn nek. Slechte week hoor. Pfff… Niet alleen fysiek, ook mentaal. Toen ik gister aan de overkant van het appartement waar ik verblijf een klein 'pukkeltje' opliep en af en toe de longen uit mijn lijf hoestte heb ik mijn ‘zus’ maar even gebeld. Is huisarts, kent mij goed en kan dus goed inschatten wat te doen. Kijk, waar zij goed in is is de juiste vragen stellen. En dat helpt. Bang voor een longontsteking. Maar het lijkt nu mee te vallen.

Gister een wandeling van ruim drie uur, vandaag drie en half uur. En het ging echt wel gemakkelijker. Op de top van de ‘Königsleiter Spitze’ gestaan (2400mtr, zie de foto). Geen idee of dat ding zo heet trouwens.

Terwijl ik terug naar beneden loop krijg ik een telefoontje. Piet de Waal, oud collega, inmiddels met pensioen en gister 70 geworden. Van harte Piet, doe er nog 70 bij zou ik zeggen. Kom ik toch weer terug op mijn laatste update. Zoveel lieven mensen om mij heen! We hadden het over kwaliteit van leven. Kwaliteit van leven gerelateerd aan leefstijl, aan vitaliteit, aan bewegen en sporten. Ik moet er toch niet aan denken nooit aan sport gedaan te hebben. Dan had ik nu toch geen enkele kwaliteit van leven gehad! Ook wanneer je ziek bent, ook wanneer het fysiek tegen zit blijven bewegen, blijven sporten is zo ontzettend belangrijk.

Ik heb mij voorgenomen er iets mee te gaan doen. Iets te gaan doen aan het van nature ‘luie’ gedrag van de mens. En dan specifiek mensen die ziek zijn. Waarvan de chirurg zegt dat iemand eigenlijk niet meer trainbaar is. Niet in aanmerking komt of uitgesloten wordt voor een betere kwaliteit van leven. Dat kan toch niet waar zijn. Iedereen is trainbaar. En ik kan het weten. Ik hoor  u denken, iemand moet wel willen. Da's natuurlijk waar. Trekken aan ‘dooie paarden’ heeft geen zin. Maar iedereen die ervoor wil gaan om meer kwaliteit van leven na te streven wil ik straks helpen. Ik heb de kennis, ik heb de ervaring, ik weet wat het is om ernstig ziek te zijn en toch te blijven bewegen en ik weet wat benauwdheid bij bewegen betekent. En ik denk dat ik het kan uitleggen. Dat ik de taal van iemand die ziek is begrijp en spreek. Ik weet dat het niet gemakkelijk is. Dat het op momenten idioot frustrerend kan zijn. Maar … het levert zoveel op. Echt.

Morgen valt hier de winter in. Begint met sneeuw en lagere temperaturen. Vanaf halverwege deze week louter temperaturen onder nul. Ik hou van de winter. Ik ben een wintermens. Hou van schaatsen, hou van skiën/tourskiën, langlaufen en hou van wandelen in de sneeuw. Wel benieuwd hoe mijn luchtweg op die koude lucht gaat reageren.

Ik laat van mij horen.

Geert

Twee stappen voor en één achteruit, twee voor …

De operatie heeft er behoorlijk ingehakt. Dat had ik vrijdag eind van de dag niet bedacht. Toen scheurde ik met Erik vol goede moed in een rolstoel door het ziekenhuis.

Maandag kwam, tegelijk met de eerste complicaties de klap in mijn nek. Slechte week hoor. Pfff… Niet alleen fysiek, ook mentaal. Toen ik gister aan de overkant van het appartement waar ik verblijf een klein 'pukkeltje' opliep en af en toe de longen uit mijn lijf hoestte. En toen heb ik mijn ‘zus’ maar even gebeld. Is huisarts, kent mij goed en kan dus goed inschatten wat te doen. Kijk, waar zij goed in is is de juiste vragen stellen. En dat helpt Bang voor een longontsteking. Maar het lijkt nu mee te vallen.

Gister een wandeling van ruim drie uur, vandaag drie en half uur. En het ging echt wel gemakkelijker. Op de top van de ‘Königsleiter Spitze’ gestaan (2400mtr, zie de foto). Geen idee of dat ding zo heet overigens).

Terwijl ik terug naar beneden loop krijg ik een telefoontje. Piet de Waal, oud collega, inmiddels met pensioen en gister 70 geworden. Kom ik toch weer terug op mijn laatste update. Zoveel lieven mensen om mij heen! We hadden het over kwaliteit van leven. Kwaliteit van leven gerelateerd aan leefstijl, aan vitaliteit, aan bewegen en sporten. Ik moet er toch niet aan denken nooit aan sport gedaan te hebben. Dan had ik nu toch geen enkele kwaliteit van leven gehad! Ook wanneer je ziek bent, ook wanneer het fysiek tegen zit blijven bewegen, blijven sporten.

Ik heb mij voorgenomen er iets mee te gaan doen. Iets te gaan doen aan het van nature ‘luie’ gedrag van de mens. En dan specifiek mensen die ziek zijn. Waarvan de arts zegt dat iemand eigenlijk niet meer trainbaar is. Niet in aanmerking komt voor een betere kwaliteit van leven. Dat kan toch niet waar zijn. Iedereen is trainbaar. Ja, ik hoor het u denken, iemand moet wel willen. Da's natuurlijk waar. Trekken aan ‘dooie paarden’ heeft geen zin. Maar iedereen die ervoor wil gaan om meer kwaliteit van leven na te streven wil ik straks helpen. Ik heb de kennis, ik heb de ervaring, ik weet wat het is om ernstig ziek te zijn en toch te blijven bewegen en ik weet wat benauwdheid bij bewegen betekent. En ik weet dat het niet gemakkelijk is. Dat het op momenten idioot frustrerend kan zijn. Maar … het levert veel op. Echt.

Morgen valt de winter in. Begint met sneeuw en lagere temperaturen. Vanaf halverwege deze week louter temperaturen onder nul. Ik hou van de winter. Ik ben een wintermens. Hou van schaatsen, hou van skiën/tourskiën en hou van wandelen in de sneeuw. Wel benieuwd hoe mijn luchtweg op die koude lucht gaat reageren.

Ik laat van mij horen.

Geert

Zoveel lieve mensen!

Tijd voor de bergen. De bergen waar ik per definitie vrolijk word, energie krijg en minder het idee heb alleen te zijn. Ik had het er vanochtend met Marc over. Marc is een erg goede vriend, een lieve man die, naast ijzervreter, verdorie nog gevoel heeft ook. Sommige mensen hebben alles he. Hoewel, kijk hij heeft weer niet mijn ’looks’, mijn charme en aanstekelijke humor. Ja, hoor es effe, wanneer u het niet zegt … ! Marc hoorde mij aan (ook ik moet het af en toe van mij af praten zeg maar) en zei ‘goh, wel eenzaam allemaal hoor’. En dat is het. Gisteravond alleen mijn ‘huisje op wielen‘ ingestapt, Helga een kus en een traan gegeven, daarna nog meer tranen, en uiteindelijk maar even gebeld met Gerrit, nog zo’n fijne vriend.  De titel komt vandaag in alle alinea’s terug ben ik bang. Ik kon niet eens hoi zeggen joh. De waterlanders vloeiden in overvloed. Wateroverlast in mijn ‘huisje’!

Het heeft allemaal zoveel voeten in de aarde gehad, zo ontzettend veel moeite en energie gekost. In het kort:

Vanuit Ede naar Amsterdam (VUMC) en even later Hilversum (Merum, longrevalidatie). Toen dat onderzoek waar ik in de controle groep terecht kwam (weet u het nog?), dan de crowdfunding waarmee we de controle over de operaties overnamen, toen London (blijft een raar verhaal), dan zijn er nergens katheters te krijgen, kopen of ‘what ever’ (de weg nog niet kwijt?), uiteindelijk via (komt ie weer!) een hele goede vriend katheters gevonden in Amerika, in overleg met het ziekenhuis (schoorvoetend hoor dat overleg) katheters gekocht, directie en management van het ziekenhuis ervan overtuigd dat nu opereren een logisch vervolg is (is toch ook zo!) en uiteindelijk vorige week vrijdag de eerste ingreep.

En let wel, ik heb de korte versie van wat daadwerkelijk allemaal gebeurt is gegeven. Die andere past niet in de database van het steunplatform.

Direct na de eerste operatie (afgelopen vrijdag) ging het eigenlijk best goed. Ik heb Erik (die van de cliniclowns) nog in een rolstoel rond getoerd door het ziekenhuis. Zaterdag naar huis, zondag ging ook nog wel, maar maandag kwam de klap. En hoe. Met complicaties (trombose). Tja, dat moest er ook een keertje van komen he, dat ‘bloedpropje’ (met de nadruk op ‘je’). Die ligt nog vers in het geheugen toch? Bloedpropje van 25cm! Kan ik dan ook nooit eens gemiddeld doen? Een onsje minder dan veel!

Vannacht twee keer het vege lijf te bedde gelegd. Eerst na een urenlange niets zeggende praatsessie met (u raad het al he!) een hele lieve vriendin. Heeft haar twee flessen port gekost!

Tja, best zeldzaam hoor volgens mij. Zoveel lieve mensen om je heen.

Uiteindelijk ben ik om 01.40 uur gaan slapen. Ongeveer vier uur. Daarna stuur weer beetgepakt om niet in de file terecht te komen bij München, weer een paar uur gelegen (heerlijk was die tweede zeg!) en toen doorgereden naar het mondaine Königsleiten. Ik mag daar (laatste keer voor nu!) van een hele lieve vriend gebruik maken van zijn appartement (zie foto, is te huren en ik zeg u, zeer de moeite waard!). Beter dan mijn ‘huisje op wielen’, want het wordt bar en boos de komende week. Vanaf maandag breekt de winter officieel los met heel veel sneeuw en de temperatuur daalt hier naar (niet schrikken hoor) min tien tot min vijftien overdag! Ik zal foto’s maken.

Ik prijs mijzelf gelukkig met zoveel zo ontzettend lieve mensen om mij heen. Heel bijzonder!

Twee en halve week. Dan ben ik weer terug. Nu uitrusten. Ik ben moe!

Geert

Vallen, opstaan en koprollen!

Het is donker. De wereld ligt te bedde. Ik loop de trap af. Gaat niet vanzelf. Het is 03.10 uur. Lampje aan en de medicatie klaarmaken. De laatste keer dat ik de zwaardere medicatie gebruikt heb is inmiddels alweer een uur of vier geleden. Schijnbaar tijd voor de volgende dosis, want de boel zit goed dicht. Terwijl ik de medicijnen gebruik hoest ik de longen uit mijn lijf. Nou, hier wordt niet ingebroken vannacht hoor!

Waardeloos is dat. Je wordt wakker, simpelweg omdat het systeem te weinig zuurstof krijgt en zegt dat het tijd is voor medicijnen. De benauwdheid heeft zijn eigen klok en regels. En ik wil maar niet aan die klok en regels wennen. Blijft frustreren.

Tegelijkertijd ben ik ontzettend blij met de medicijnen hoor. Dat ze er zijn, dat ik daarmee iets van zelfstandigheid, iets van autonomie heb over mijn eigen bestaan. Iedere keer met gierende (let op het woordspelinkje!) banden naar het ziekenhuis rijden geeft per slot van rekening ook geen rust.

Gisteren het grootste deel van de dag in het ziekenhuis geweest. Kreeg weer lekkers (infuus). Hmmm … heerlijk. Dat zal die ‘kwajongens’ van bloedcellen leren! Je voelt ze vluchten he. Wegwezeeuh…

Afgelopen zaterdag mocht ik na de eerste operatie (of beter twee operaties) huiswaarts. Uiteraard eerst het infuus verwijderen. De dames hebben vijf keer geprikt voor het goed zat. En dat bij zulke ‘mooie’ afgetekende vaten als die van mij. Het zat mij al een beetje in de weg. Irriteerde, jeukte een beetje. Niet te hinderlijk, maar beetje vervelend zeg maar. Maandag eind van de dag werd dat wat erger, in de nacht van maandag op dinsdag begon het pijn te doen dus daar moest even naar gekeken worden. Diagnose: bloedvattrombose of tromboflebitis. Een bloedpropje van (niet schrikken) 23,8 cm lang. Ik schrok mij kapot joh! Hoe lang? Heb ik weer he! Moet direct behandeld worden, want een longembolie of iets van dien aard kunnen we er nu niet bij hebben. Krijg daar nu bloedverdunners voor, maar de complicatie is meer dan dat. Het is de vraag nu of met bloedverdunners (moet ze de komende drie maanden gebruiken) de tweede operatie wel volgens planning door kan gaan. Leuke verassing, kon er wel bij. Pestkoppen hoor, die bloedcellen!

Daarnet de planning besproken met de chirurg. Op drie december de tweede (mocht ook de vijf december zijn, maar ik ben bang dat ik dan de zak in ga) en op 24 december de derde sessie. Kortom, de planning is onveranderd. Tijdelijk even stoppen met de bloedverdunners. Prima optie wat mij betreft. Dan in de eerste week van het nieuwe jaar een periode naar Davos verwacht ik. Voor nu is het zo dat ik morgenavond (donderdag) naar Oostenrijk rijd. Daar weer aansterken en dan woensdag 26 november terug kom en opgeladen op drie december de tweede sessie doen. 

Ik begin er een soort van zin in te krijgen!

Geert