Nog één keer de hoogte in …

… en dan … naar huis. Naar huis, mijn eigen bed, Helga en Floor, vertrouwde omgeving.

Ik heb voordat de operaties met een dag en tijd bezegelt werden een plan gemaakt. Een plan waarvan ik, vanuit verschillende studies en ervaringen en meningen van artsen wist dat het het meest effectieve is met deze aandoening. Dat betekende voor de eerste operatie de bergen in om de ontsteking rustig te krijgen en mijn longcapaciteit omhoog. Want met een te lage longcapaciteit waren de operaties eenvoudigweg niet mogelijk. En vervolgens na iedere operatie terug naar de bergen om op de kortst mogelijke termijn de irritatie die de operatie op het slijmvlies geeft rustig te krijgen en te herstellen zodat er tevens geen contra-indictie zou gaan ontstaan voor de tweede en later derde operatie.

In totaal was dit de derde reis. De eerste keer waren negen dagen in Sölden, de tweede zeventien dagen in Koningsleiten en nu tien dagen in Feigten. Morgen kerstavond, dan thuis net als met de kerstdagen. Dan de eerste week van januari even kijken wat ik wel en niet kan. Hopelijk ook wat werken, maar dat gaan we wel zien. En dan de laatste reis, maar wel de langste, naar Davos. Ik had niet gedacht dat ik het zo moeilijk zou gaan vinden, zo lang alleen zijn. Het is mij de afgelopen weken enorm tegen gaan staan. Ik vind het erg zwaar merk ik. Maar het is voor het goede doel he.

Wat ik deze week ook ben gaan inzien is dat ik veel zieker ben dan ik er uit zie. Aan de buitenkant zie je niet zoveel aan mij. Zeker niet wanneer ik mijn medicijnen netjes gebruik. En wat niemand ziet, ook thuis niet, is de tijdsinvestering en discipline die nodig is om zoveel en zo langdurig medicatie gebruik te blijven volhouden. Veel keuze heb je natuurlijk niet, dat zal duidelijk zijn, want zonder de medicatie kun je niet zoveel. Het is een soort van onzichtbare handicap waarvan de impact voor de buitenwereld moeilijk zichtbaar is en het voelt alsof ik soms in een totaal andere wereld leef dan de mensen om mij heen. Ik kan mij ook goed voorstellen dag het voor mijn directe omgeving soms lastig in te schatten is hoe ziek ik ben. Dat maakt het thuis soms ook wel eens lastig en ingewikkeld. Dat kun je natuurlijk niemand kwalijk nemen he.

Afgelopen weekeinde waren Erik en Marc hier. Jawel, twee lieve mensen. Hele lieve vrienden. Komen iedere keer wanneer ik de bergen in trek om te herstellen een paar dagen op bezoek. Goed is dat he! Was gezellig en de afleiding was welkom. We hebben uiteraard samen de hoogte opgezocht (ruim 3000 mtr) en gebruik gemaakt van de mogelijkheden hier. Dus naast het optrainen en herstellen ook leuke dingen zoals skietouren. De perfecte combinatie van trainen en leuke dingen als skiën. En het kost níets he. Je loopt op de skies omhoog (geen lift) en je skied over de piste naar beneden. Twee keer een prachtige afdaling gedaan met Marc (ruim 5 km, zie de foto’s). En juist tijdens het omhoog lopen zie je hoe groot het verschil is met Marc en Erik. En hoe ziek ik dus ben.

En vandaag de laatste keer. Wederom op skies omhoog lopen en via de piste naar beneden. En daarna eind van de dag naar huis. Eindelijk, zin in.

Geert

Dat ongrijpbare in de sport …

Het is januari 2004 (als ik het mij goed herinner). Ik ben samen met mijn teamgenoot Herco Huurnink in Oostenrijk, net als nu. We willen de alternatieve Elfstedentocht rijden. Voor de tweede keer. We zijn goed voorbereid dus hebben er zin in en het is vroeg, erg vroeg wanneer het startschot van de wedstrijd voor B en C rijders valt. Ruim 200km wachten ons en bij de start is het koud en donker.

Na bijna 100km rijden we beiden op kop en wachten tot iemand het van ons overneemt. Niemand, niemand die het overneemt. We kijken achterom en komen tot onze schrik tot de ontdekking dat we samen met een Fransman op kop rijden, met achter ons een gat van een paar honderd meter voor de anderen volgen. ‘Wat doen we?’, vraag ik Herco. ‘Maar gewoon blijven rijden‘ zegt hij en dus rijden we door. En rijden we door. En rijden we door. En de komende kilometers lijkt het allemaal als vanzelf te gaan. Het kost geen moeite om die 40km/u te blijven schaatsen. Alsof ik geduwd wordt, geduwd door een  onzichtbare kracht waardoor het niet ten koste van mijn eigen energie lijkt te gaan.

Tegen het middaguur begint het warm te worden, wordt het ijs zachter met als gevolg dat ik 40km voor de finish met mijn rechter schaats in een scheur terecht kom. Voor ik er erg in heb lig ik op het ijs. Herco en de Fransman rijden door, natuurlijk. Herco wordt tweede, ik derde. Ja, ja, die Fransoos wint.

In de sport wordt vaak gesproken over ‘pieken’. Kent u dat? Dit was zo’n voor mij persoonlijk moment van ‘pieken’. Een voor sporters heerlijk gevoel van absoluut niet moe kunnen worden. Door kunnen gaan zo lang als je wilt, zo hard als je wilt. Heerlijk is dat.

Afgelopen dinsdag ben ik hier in het Kaunertal naar een Alm gelopen, ‘Verpeil Alm’. Was de eerste wandeling die ik hier maakte en het was direct best een pittige. Deed er één uur en 45 minuten over. Helemaal niet ontevreden hoor. Gisteren dezelfde wandeling nogmaals gemaakt en nu deed ik er 55 minuten over. De helft van de tijd van dinsdag. En daarna doorgelopen naar de ’Verpeil Hütte’ (Zie foto van de hut).

En het bijzondere was dat ‘sporters’ gevoel. Dat gevoel van ‘pieken’. Het was er weer. Na heel lange tijd. Het kunnen vasthouden van een tempo waarvan je weet dat het geen kinderachtig tempo is en je ondanks dat niet moe wordt.

Moraal van het verhaal? Volgens mij is het herstel ingetreden. Dit is geen toeval meer, dit ging te gemakkelijk om gehinderd te zijn door de effecten of naweeën van de operatie van afgelopen vrijdag.

Toch blijft het als lopen in de duinen hoor. Twee stappen omhoog, ééntje naar beneden. Daarom vandaag rustig aan gedaan. Eenvoudige skietour gemaakt op de Kaunertaler Gletsjer. Belangrijkste doel vandaag was echt hoog in de bergen zijn. En dat is gelukt, ruim 3100 mtr (zie foto’s). Toch altijd een beetje mee oppassen na zo’n operatie, omdat de saturatie (hoeveelheid zuurstof in het bloed) behoorlijk kan zakken wanneer je te snel op grote hoogte bent na zo’n operatie. Is niet gebeurt, maar ik was wel duidelijk meer benauwd dan afgelopen dagen.

Morgenochtend komen Erik (onze cliniclown) en Marc. Fijn om samen met anderen te zijn. Ik ga niet lopen klagen hoor. Ik ben vooral blij dat ik het plan zoals ik mij dat heb voorgesteld kan uitvoeren. Maar het alleen zijn valt mij met de dag zwaarder. Dus het is heerlijk om weer wat fijne vrienden te zien en te spreken. Zin in!

Geert

Radio stilte … ?

Een paar dagen radiostilte betekent niet dat het per definitie slecht met mij gaat. Maar ik loop niet over van enthousiasme. Mixed feelings zal ik maar zeggen. Gisteren was ik wel wat enthousiaster. Mijn eerste wandeling was meteen best pittig. Ik was het niet direct van plan, maar het ging gewoon goed. Ik kon mijn hartslag ook zonder veel problemen behoorlijk hoog krijgen. Eigenlijk had ik het idee dat ook de linkerkant door de operatie van afgelopen vrijdag al wat beter was, wat minder reageerde.

Maar … vandaag werd de feestvreugde wat getemperd. Ging gewoon veel minder goed. Nou ja, is niet anders. Hoort erbij denk ik. Beetje lopen als in de duinen. Twee stappen omhoog, één naar beneden. Alleen zijn de duinen hier wat hoger.

En dan de complicaties he. Yep, weer ééntje. Ik denk dat, door de lengte van het traject, door alle spanningen die het met zich meebrengt, mijn weerstand is afgenomen. En dus een vervelende bacterie erbij. En … antibiotica. Dat overleven we ook wel weer he.

Vandaag rustig aan gedaan. Naar de stuwdam gelopen. Was best ver, maar niet zwaar. Ruim drie uur, vijfhonderd hoogtemeters of zo, 18km. En rustig aan, omdat ik veel benauwder was dan gister.

Gister was een ‘verademing’. was heerlijk, vandaag was wat minder, morgen … Geen idee, maar de afwisseling zou mooi zijn. Dus, morgen gaat het weer beter.

Geen idee wat ik morgen ga doen. Wellicht fietsen of zo. Of naar een hutje wandelen. Of … ‘w’ill see'.

Op naar morgen dan maar.

Geert

… en dat was twee, …

Gisteren (vrijdag) om 10.45 uur geopereerd. Weer twee voor de prijs van één. Ze zijn in de aanbieding, zal wel met de kerst of ‘Black Friday’ deals te maken hebben. Geen idee, maar gelukkig heb ik deze weer gehad.

En nu de naweeën, want het ‘feest‘ is begonnen. Erg benauwd, veel hoesten en pijn. Met name pijn in de keel. De kleine buisjes waren op geloof ik. Dus de grotere XL buisjes maar gebruikt volgens mij. Nou ja, daar zijn pijnstillers voor he. En dat ‘stiller‘ gaat vanzelf met zo’n keel. Lekker rustig, niet.

Na de operatie nu toch echt eerst een tijdje op de IC doorgebracht (zuurstof en bloedingen monitoren) en pas om 14.45 uur terug naar de afdeling, met zuurstof. Dat was de vorige keer ook anders. Dat had ik toen niet nodig. Uiteindelijk wel aan het einde van de dag naar huis. Dat wilde ik graag.

Ik herstel snel, veel sneller en kan veel meer direct na zo’n operatie dan de gemiddelde patiënt zei de chirurg. Daarom mocht ik naar huis. En laten we eerlijk wezen, thuis slaap je gewoon beter dan op een kamer met (naast mijzelf) proestende en hoestende patiënten.

Naar Oostenrijk rijden lukt nu niet. Daar ben ik nu fysiek niet aan toe dus dan doen we dat morgen, zondag eind van de dag. Dan ben ik daar maandagmorgen.

En wat ik merk is dat de impact groot is. Ja, de impact is groot op mij, maar nog veel groter om mijn directe omgeving. Kijk, de rimpels die het in mijn gezicht gaat geven, beschrijven het verhaal van iemand die ziek is, daar heel direct de gevolgen van merkt en het ‘gewoon’ ondergaat. Het verhaal van de ziekte zelf, het vele onderzoek, de behandeling, het gebruiken van medicijnen (o.a. in de nachtelijke uren), de eenzaamheid, pijn, verwerking, het verdriet, noem het maar. Maar mijn directe omgeving heeft het er maar mee te doen he. En ik ben iemand die niet over zijn problemen heeft leren praten thuis. Ik ben een erg gesloten type die vaak, bagataliserend, relativerend en rationeel praat over wat er in hem omgaat praat. Het erg moeilijk vindt om over zijn gevoel, zijn gevoelens te praten. De meest gevoelige dingen die mij bezig houden hou ik graag voor mijzelf. Beetje (nou, beetje) egocentrisch ook wel en niet altijd eerlijk. Ik kan beter schrijven wat het met mij doet dan vertellen zeg maar. Ik zal vast niet de enige zijn die daarmee worstelt, maar ik wordt er gelukkig in begeleid. En het is vooral lastig voor mijn directe omgeving.

Het is lief van zovelen van u om, wanneer u mij ziet te vragen hoe het met mij gaat. Ontzettend lief zelfs, maar wellicht vooral goed uw aandacht de komende tijd vooral te richten op de twee voor mij zo belangrijke mensen die zich in mijn meest directe omgeving begeven. Juist hen te vragen hoe het nu met ze gaat, ook niet in de directe vraag m.b.t. mijn persoon, maar gewoon die vraag; ‘hoe gaat het nu eigenlijk met jou’. Of een hand, een korte strijk over de schouder, arm er omheen. Nou ja, u weet wat ik bedoel, nietwaar. En bovendien weet u waarschijnlijk veel beter hoe dat moet dan ik he. Komt bij dat ik er de komende anderhalve week niet ben, dus belangrijk er vooral voor hen te zijn denk ik.

Ikzelf ben benieuwd wat deze nieuwe strategie (meteen de bergen in) gaat brengen. Gaat vast goed komen. Ik laat het weten.

Geert

Circus gaat weer van start …

We zijn weer begonnen. Begonnen met het infuus (afgelopen dinsdag), overleggen met de internist (en geruststellen, want ik ga wel erg snel ‘uit’), overleggen met de chirurg en zelf voorbereiden op wat komen gaat. En er is een kleine verandering, namelijk dat er toch weer twee operaties tegelijk gedaan gaan worden. Of eigenlijk worden er gewoon twee ingrepen samengevoegd, zeg maar. Dus naast de Bronchiale Thermolastiek toch ook weer de Bronchoscopie. En die laatste als eerste. Wat ze willen doen is eerst kijken hoe de rechterkant er nu voor staat en of de luchtweg daar significant rustiger is als eerder. Bovendien halen ze daar weer een paar biopten weg om o.a. te kijken hoe het slijmvlies er mbt de ontsteking door die veel te vroeg van school ‘getrapte’ bloedcellen voor staat en daarnaast hoe dik de spierwand om de luchtweg nu is. Is die dikte aan het afnemen, o.a. ten opzichte van de linkerkant die ze morgen gaan onderzoeken en behandelen.

Ik ben redelijk hersteld van de vorige ingreep, maar ben tegelijkertijd fysiek en mentaal echt wel wat minder dan voor de vorige operatie. En het is niet alleen voor mij zwaar hoor. Het is voor ons alle drie een hele zware tijd.

Ik merk echt dat er verschil is tussen links en rechts. Bijzonder nietwaar? Dat je kunt voelen dat de rechter long minder geïrriteerd is dan links. Toch voel ik het echt.

Morgen vroeg op. Erik brengt mij weg, ik mag zelf niet rijden en hij haalt mij zaterdag ergens op de dag weer op. Wat een lieve vriend is hij toch he?

Ik wil graag ruim van tevoren aanwezig zijn. Drink daar liever met ‘cliniclown‘ nog een kopje koffie dan dat ik precies op tijd of iets te laat aanwezig ben.

Nou, we gaan het meemaken. Morgen eind van de dag al wat van mij laten horen gaat denk ik niet lukken. Zaterdag laat ik zeker wat van mij horen.

Geert

Sinterklaasje, bonne, bonne, bonne, …

Vrijdag was het vijf december, en … roetpiet heeft het niet over zijn (of haar) hartje kunnen krijgen mij in de zak te stoppen, op de boot te gooien en naar Spanje te sturen. Tja, een ernstig, ongeneeslijk zieke oude man in de zak stoppen. Durf je wel? Nee dus. Dus ik wandel nog even in het Veenendaalse rond deze week. Vanaf dinsdag begint het circus weer met als eerste het infuus en vrijdag de injectie en derde operatie.

Ik dien mij vrijdagochtend vroeg te melden. Al om 09.00 in het ziekenhuis in Amsterdam. Erik (cliniclown) gaat mij brengen, blij mee. Hoe laat de operatie precies plaats vind hoor ik later die ochtend. We (wijzelf, maar in het ziekenhuis ook) gaan er vanuit dat het een soortgelijk verloop krijgt als zeven november j.l. en dat ik diezelfde avond of uiterlijk de volgende ochtend weer ‘nach hause’ mag. En dan zaterdag eind van de dag weer twee weken naar Oostenrijk. Blijft eenzaam hoor. Zelfs met zoveel lieve mensen om mij heen. U moest er maar aan gaan wennen, die lieve mensen. Maar waarschijnlijk heb ik het ook over u he! Steek die maar in uw zak!

De eerste twee weken na de eerste twee operaties waren zwaar. Daarom ga ik het nu anders doen. Het verschil met de vorige keer Oostenrijk zit hem vooral in het feit dat ik niet eerste een thuis blijf, maar de volgende of dezelfde dag (beetje afhankelijk van wanneer ze mijn vrij laten) naar Oostenrijk. Mijn belangrijkste beweegreden (ik gooi er maar weer eens een woordspelinkje in) is dat die eerste week het zwaarst was. Pas de tweede week, en toen was ik al in Oostenrijk, knapte ik langzaam aan wat op. Daarom nu de strategie enigszins gewijzigd en direct naar de bergen. En hoog. Hoewel het appartement op rond 1350mtr staat kun je daar naar ruim 3000 meter hoogte (de gletsjer). Kijk, toen ik uit Sölden terug kwam (vlak voor de eerste twee operaties) was ik beter, fysiek sterker dan momenteel. Wellicht dat het echt heel hoog in de bergen datzelfde zetje voor de laatste ingreep gaat geven.

Tegelijkertijd heeft mijn verblijf, maar zeker ook de operaties heel veel gebracht. Veel meer stabiliteit, ook al hebben ze pas een klein deel van de rechterlong behandeld. Toch geeft dat al enorm veel verlichting, heb ik daarmee veel meer lucht. Beter cadeau had de lieve Sint mij niet kunnen geven. Geen gedicht, maar lucht. Een gedicht is vaak ook maar gebakken lucht nietwaar. Doe mij de zuurstof maar!

Die laatste ingreep vindt negen januari plaats. Inmiddels is er een verwijzing gestuurd naar Davos en is de intake procedure in gang gezet. Wellicht wordt ik aankomende week al gebeld. Ik hoop het. Ook deze stap ging weer niet vanzelf. Het lijkt of voelt wel dat je ontzettend aan het zeuren of zo bent bij de artsen. Dat vind ik jammer en ik vindt het niet goed. Het frustreert mij mateloos merk ik. En niet alleen mij. Ik merk aan Helga ook dat zij inmiddels van de artsen verwacht dat zij zich wat meer pro-actief opstellen. Tja, ik ben bang …

Overigens zou je verwachten dat ze zich inmiddels realiseren wie ze voor zich hebben. Ik ben geen belanghebbend persoon hoor, geen invloedrijk mens, ik ga ook echt niet onvriendelijk of brutaal lopen zijn en ik ga absoluut geen ruzie maken, vloeken of lopen tieren, maar ‘kan niet …’. 

Nou ja, eerst aankomende week maar eens aanzien. Eerst dinsdag het infuus. Benieuwd of Peter (goede oude sportvriend, speelde afgelopen week Sinterklaas bij de dansschool van zijn dochter, zie de foto) er dinsdag is. Durf heb nauwelijks nog te vragen, maar ga het wel doen. En dan vrijdag de operatie. Ontzettend benieuwd hoe het gaat verlopen. Ik laat (uiteraard) van mij horen, lieve mensen!

Geert

Oost, West, …

Het was goed! Ja, dat was het. Ik vond het zwaar, ik vond het lang, af en toe greep het alleen zijn mij enorm naar de keel, vaak was de discipline veel gevraagd, waren de dagen lang, was het opstaan lastig, stelde ik het naar bed gaan uit, …

En toch was het goed. Het was goed en ik denk dat de aanpak die ik gekozen heb (het vele wandelen, maken van skietouren en het hoog in de bergen zijn) erg succesvol is geweest. De vele onderzoeken, ook de onderzoeken die ik zelf gedaan heb, mijn kennis en ervaring over training, de kennis die ik de afgelopen 45 jaar opgedaan heb over mijn lichaam en de ervaringen van de afgelopen twee jaar hebben mij ertoe gebracht het zo te willen doen. Wellicht kan het nog beter, wie zal het zeggen, maar ik ben tevreden met het resultaat. Ik ben redelijk hersteld van de operatie, weliswaar moe, maar volgens mij voldoende hersteld voor de volgende ingreep. En de afleiding van twee lieve mensen (u komt er maar niet vanaf he!) deed mij goed.

En dit ‘kind van de bergen’ (en de winter niet te vergeten) had geluk hé. Sneeuw, sneeuw en nog eens sneeuw. Op sommige plekken 60 tot 70 cm. Zelf op de tourskies stond ik soms tot mijn knieën in de sneeuw. En het was koud. Ik was ook erg benieuwd hoe mijn luchtwegen daarop zouden reageren, maar dat viel gelukkig mee. Ook weer een waardevolle ervaring. Wel denk ik dat de droge lucht (koude lucht en de lucht hoog in de bergen is erg droog) wat irritatie van de luchtwegen heeft veroorzaakt. Maar ook dat viel mee.

Ik kreeg het maar niet voor elkaar de slaap te vatten vrijdagavond. Maar met op bed liggen rust je in ieder geval een beetje uit, dus blijven liggen. Oortjes in, muziekje, beetje afleiding. Vroeg op, uur of zeven, blog geschreven, even gebeld met Helga (of zij belde mij) en om een uur of elf gaan wandelen. Prachtig plekje gevonden daar (zie de foto), richting de top van de Königsleiten Spitze (2315 mtr). Twee en half uur, vaste routine, ijzeren discipline he, want … ik ben hier niet voor niets.

Uiteindelijk om vier uur (16.00 uur) huiswaarts getogen (foto onderweg). Ik had gedacht tot een uur of acht of negen door te kunnen rijden en dan even te gaan slapen. Maar … het ging hartstikke goed. Muziek, geen regen (en al helemaal geen sneeuw) en betrekkelijk rustig verkeer zorgde ervoor dat ik al om iets over twaalven thuis was. ‘Eigen haard is goud waard’, nietwaar!

Vanochtend, toen ik wakker werd het hele gezin in bed. Gezellig, wat een rijkdom! Da’s een betere manier van wakker worden dan de afgelopen twee weken.

Ik ben dankbaar voor de mogelijkheid die mij geboden is. Zo’n prachtig appartement, zoveel luxe ben ik helemaal niet gewend. En Königsleiten? Wat een prachtige plek, zonder meer, maar de omstandigheid gaf mijn verblijf daar een dubbel gevoel.

Nu voorbereiden op de tweede (eigenlijk derde) operatie. Vandaag weer wat oefeningen doen en even op een fiets zitten of zo. Anderhalve week …

Geert

Opnieuw leren ademhalen, twee weken tussen heimwee en hoop op herstel …

De afgelopen tweeënhalve week in Oostenrijk voelden als een noodzakelijke maar loodzware tussenstop op weg naar de volgende operatie. Alles draaide om herstel na de eerste operatie die ik op 7 november heb ondergaan, maar ondanks alle voorbereiding had ik niet verwacht dat het zó intens zou zijn. Het vertrek zelf was misschien nog wel het moeilijkste moment tot nu toe. Waar ik normaal rust vind in de bergen, waar de bergen mij normaliter energie geven en ik blij wordt, voelde dit vertrek alsof ik bijna letterlijk ‘huis en haard‘ achter liet en dus ook mijn veilige plekje bij Helga en Floor. Het gemis van thuis zat me dicht onder de huid.

Maar ik ben iedere dag opgestaan met de overtuiging dat ik iets moest doen aan mijn herstel - hoe klein ook - om vooruit te komen. Ik heb mezelf gedwongen naar buiten te gaan: te gaan wandelen, skitouren te maken, te blijven bewegen. Dat waren zeker geen heroïsche tochten, verre van zelfs. Het was soms gewoon rauw volhouden, doorzetten. Hoe was het ook weer? Iets van ‘Als je nooit een grens opzoekt, zul je ook nooit weten waar deze ligt’?  Die ga ik niet meer vergeten hoor.

In de eerste week was ik de naweeën van de operatie absoluut nog niet te boven. Tijdens de eerste wandelingen had ik momenten dat ik letterlijk mijn longen uit mijn lijf hoestte. Op zulke momenten voelde herstel eerlijk gezegd nog heel ver weg. Ik heb op gegeven moment zelfs bedacht dat ik een longontsteking had.

Maar ergens vanaf het tweede weekend gebeurde er iets. Kwam er voorzichtig wat verandering. Er kwam wat lucht, wat meer stabiliteit. Ik voelde dat mijn lichaam míj weer een beetje begon te helpen in plaats van andersom. Het vechten werd meer een voor mij normaal afzien en uiteindelijk kon ik weer plezier beleven aan de momenten dat ik door de bergen aan het struinen was.

Nu, aan het einde van deze periode, durf ik te zeggen dat ik behoorlijk ben opgeknapt, dat er daadwerkelijk sprake is van herstel. ik ben nog niet de oude hoor - verre van zelfs - maar voor het eerst sinds de operatie weer iemand die vooruit durft te kijken en niet alleen maar aan het overleven is. Ik voel dat ik op weg ben om de tweede (of eigenlijk derde) operatie goed aan te kunnen. Kom maar op!

Wat mij vooral hoop geeft, is dat ik duidelijk merk dat mijn rechterlong minder protesteert dan voorheen. Zo’n bijzonder gevoel! Wellicht beeld ik het mij in hoor. Ik denk het niet, want ik ken dat lijf van mij heel erg goed. Heb dat vege lijf dingen laten doen waarbij ik met grote regelmaat de grens ver over gegaan ben. Weet hoe het reageert en heb de afgelopen twee jaar de signalen die het mij geeft goed verstaan. De eerste twee ingrepen - de bronchoscopie en de bronchiale thermoplastiek - hebben echt verbetering gebracht. Dat voel ik elke dag.

Waar voor mij het opzoeken van de grens, eroverheen gaan en kijken hoe lang dat goed gaat een vertrouwde bezigheid was, moet ik nu goed luisteren. Goed luisteren en de signalen van mijn lichaam oppakken en daarnaar handelen. Net even wat anders. Niet over de grens, maar tot de grens. En ik wordt daar steeds beter in merk ik.

Samen met twee lieve vrienden - Abel en Marco - heb ik ook een plekje gevonden waar ik direct na de volgende operatie kan verblijven. Dat betekent dat ik, anders dan nu, ik de dag na de operatie op 12 december weer richting de bergen vertrek om verder te herstellen. En ik hoop vurig dat deze tweede operatie wat minder heftige naweeën gaat geven. Anders dan nu, want ik wil kijken of de bergen mij kunnen helpen de eerste periode na de operatie gemakkelijker door te brengen en daardoor sneller te herstellen.

Gister was het fantastisch weer. ‘Kaiserwetter’ noemen ze dat hier. Ik wilde eigenlijk een skietour van twee en half drie uur maken, maar heb mij door het weer laten verleiden toch weer helemaal naar boven te gaan. Bovenop de Königsleiter Spitze. En het was het waard hoor (zie de foto’s). Wat het op de meest effectieve manier herstellen betreft heb ik geluk he. Met de aandoening die ik heb is het hoog in de bergen zijn een enorm voordeel voor het herstel. En dan in deze omstandigheden, wetende dat ik echt een ‘kind van de bergen’ ben maakt het echt wel minder zwaar, vergoedt een hoop.

Eind van de middag naar huis. Eindelijk! Naar huis, naar Helga en Floor. Kan niet wachten! Maar eerst nog een wandeling. Tja, ik ben hier niet voor niets. Ik denk een uur of twee, twee en half. En dan inpakken en ….

Geert

Lifechanging …

Tja, hoe moet ik dat zeggen, en wil ik dat wel. Nou, weet u, ik wil het wel proberen.

De afgelopen twee jaar hebben de wijze waarop ik naar de wereld, naar mijn directe omgeving en naar mijzelf kijk verandert. Ik denk in positieve zin. Een meer realistische kijk op wie ik ben en waar ik voor sta. Dat laatste is iets wat overigens onveranderd is sinds 1992. Weet u het nog, het moment waarop ik van derde bij het NK wintertriathlon naar volledig verlamd in het ziekenhuis terecht kwam. Ik wil gewoon graag iets voor een ander betekenen of doen. Voor mensen met een beperking (in welke vorm dan ook), ouderen of hetgeen dat we voor de strijdkrachten in Oekraïne doen. Voor mij allemaal erg belangrijk. Maar ik ben de afgelopen twee jaar ook op een ander vlak verandert. In de zin van een meer realistisch kijk op mijzelf in relatie tot mijn toekomst.

Het sporten samen met anderen, het samen actief zijn, bezig zijn met je lichaam, gezondheid, vitaliteit en leefstijl geeft mij ongelooflijk veel plezier en energie. Ik vind het geweldig om dat samen met anderen te kunnen en mogen delen

Maar ik heb de afgelopen tijd toch ook en wellicht noodgedwongen, veel nagedacht over hoe ik daar de komende jaren mee om moet gaan. Ook ik word ouder, inmiddels 58 jaar. Ik vind dat onwerkelijk, 58. Dat ik al zo oud ben joh. Ik voel mij 40 of zo, terwijl ik mij anderhalve week geleden 70 voelde. Goh, wat voelde ik mij ziek zeg. En het zijn juist die momenten, dat zo ziek zijn, en de momenten waar het kaarsje bijna uit ging natuurlijk, die mij aan het denken hebben gezet.

Tot een week of wat geleden leefde ik mijn hobby. Leefde ik waar ik zo heilig in geloof, bewegen! Sporte ik 14 tot soms 18 uur per week. meest van de tijd samen met anderen en deels alleen. Alleen ter voorbereiding op de operaties. Maar er zit, en dat ben ik mij gegeven de situatie waar ik in terecht gekomen ben als geen ander gaan beseffen, een grens aan. Er zit een grens aan de mate waarin ik dit kan blijven volhouden. Nog afgezien van wat er uiteindelijk van mij overblijft na de drie operaties (of eigenlijk vier he).

Er moet dus ook nagedacht worden aan een voor mij meer realistische verdeling of balans tussen de mate waarin ik als trainer, als vitaliteitscoach of leefstijlcoach (geef het beestje maar een naam) concreet zelf (bege)leiding geef aan het sporten of juist meer een organiserende rol, een rol meer op de achtergrond op mij neem en anderen help het plezier van bewegen over te brengen op mensen die dat zo nodig hebben en willen. Ik ben daar de afgelopen maanden veel mee bezig. Het beheerst een groot deel van mijn gedachten, en nu helemaal op een plek waar ik alleen ben, waar ik volledig op mijzelf aangewezen ben en er alle ruimte en tijd is om daarover na te denken.

De tijd voor de operaties heb ik mij vaak afgevraagd, hoe lang ik het nog volhou. Wanneer gaat bij mij het licht uit, is de energie letterlijk op, val ik om. Dat is wonder boven wonder niet gebeurt. Waarom niet weet ik eigenlijk niet zo goed, maar ik heb er een soort van op zitten wachten om te vallen. Snapt u dat? En ik kreeg af en toe de indruk dat mensen om mij heen ook dachten; ‘hoe lang houdt hij dit vol?‘

En ik denk dat de energie om te blijven doen wat ik deed (alle sportlessen, leiding geven en gesprekken met deze en gene) voortkomt uit het feit dat ik er zoveel plezier aan beleef, omdat ik daar zo van hou en het bewegen, sporten en het plezier daarin overbrengen op anderen gedurende de afgelopen 30/40 jaar een essentieel onderdeel is gaan uitmaken van wie ik ben. Dat plezier gun ik anderen ook zo ontzettend graag. Da’s een plausibele verklaring toch? Een andere verklaring heb ik er zelf niet voor. U?

Mijn proces, het proces van zo ziek zijn en er alles aan willen doen om weer beter te worden dwingt mij na te denken over de komende jaren. Hoe nu verder. Ik zal met het nemen van hele concrete stappen en beslissingen nog een beetje pas op de plaats moeten nemen. Ik moet eerst bekijken wat er na de operaties van mij overgebleven is en op welke manier ik de moeheid die zich de afgelopen tijd van mij meester gemaakt heeft kan beteugelen, daar wel of niet overheen kan komen. Daar gaat nog veel tijd overheen, want ik ben er nog lang niet.

En ook vandaag toch ook weer de discipline opbrengen om de wandelschoenen aan te doen om een stevige wandeling te maken. Alles in het kader van herstellen, beter worden. Natuurlijk ga ik dat doen. Vanzelfsprekend (zie de foto’s). Geeft mij tegelijkertijd de kans ook vandaag weer na te denken over mijn toekomst. Hoe het zich gaat ontvouwen? Geen idee. Zodra ik het weet laat ik van mij horen.

Geert

Tja, lieve mensen om je heen hebben, ze zijn zo belangrijk …

Ik heb veel van wat tot nu toe nodig was om te komen waar ik ben zelf moeten doen. Uiteraard met advies van de artsen en thuis. Thuis, niet onbelangrijk! Van het wisselen van ziekenhuis, tot aan de eerste operatie onlangs. Precies uit de doeken doen wat er allemaal voor nodig was is een boek op zich. Wellicht dat dat boek er nog gaat komen. Ik weet het niet. Er zijn zo links en rechts een paar mensen die meelezen en hebben gezegd dat ik best aardig schrijf en ik een boek moet schrijven over alles wat ik heb meegemaakt. Ik heb er wel ideeën over, maar kan dat natuurlijk niet alleen. Daar heb je iemand voor nodig die meeleest en ervaring heeft met het schrijven van een boek. Mocht iemand zich geroepen voelen …

De afgelopen drie dagen waren fijn. Niet in de laatste plaats vanwege twee hele goede vrienden die de moeite namen om in de nacht van donderdag op vrijdag deze kant op te komen rijden om mij het afgelopen weekeinde van gezelschap te voorzien. Tja, met Marc en Erik was het zoveel gemakkelijker de dag aan te vangen en door te komen. Lieve mensen … Ja ja,. ik weet het, je moet niet aan de gang blijven met ‘je lieven mensen’. Maar toch he, wat moet je zonder. Wat moet je in een proces van ernstig ziek zijn, zoveel ziekenhuis bezoek, medicatie, operaties, verblijf in het buitenland, etc. etc. zonder lieve mensen om je heen. En naast Erik en Marc zijn er op de achtergrond nog twee lieve mensen ontzettend actief om mij van een goed verblijf op hoogte te kunnen voorzien direct na de tweede operatie over twee en halve week. Marco en Abel. Yep, daar gaan we weer hoor: lieve mensen!!!

Abel is een oud (met de nadruk op oud!) collega van mijn tijd op revalidatie centrum De Hoogstraat in Utrecht. Ik bewaar fantastische herinneringen aan de eindeloze keren dat we in weer en wind van Veenendaal naar Uitrecht en terug togen op onze met twee tassen beladen fiets. En met weer en wind bedoel ik ook weer en wind. Vooral de keren dat het gesneeuwd had (dat deed het in die tijd nog) waren memorabel (tja, daar zit zijn naam weer in he!). En vergis je niet hoor, ruim 37 km heen en weer terug. Op gegeven moment heb ik het nota bene heen en terug lopend gedaan. Tja, enigszins verdwaasd was ik wel he. Nou, laat ik zeggen verloren in de sport. Maar dan ook totaal verloren. Het kon niet op in die periode. En daar is Abel een belangrijk persoon in geweest.

En Marco? Marco is een aanstekelijk mens. Aanstekelijk en gewoon een prettig mens. Sociaal dier. Hele goede langlaufer en da's een belangrijk deel van waar wij elkaar van kennen. Vasa Sport (het bedrijf van Marco) organiseert langlauf reizen. Van eenvoudig, langlauf training tot … bijzonder uitdagend. Neem de ‘Vasaloppet’. Een heroīsche tocht in Zweden over 90km. Als dat geen uitdaging is. En dus moest ik daarheen he, meedoen. Waarom? Nou eenvoudig toch, 'uitdagend'. Schitterende tocht, in de nacht, de ‘Natvasan’. Werd voor het eerst ook ‘s nachts georganiseerd. Nog uitdagender, dus … in de nacht. Vanzelfsprekend! En wat ook wel heel bijzonder is is dat ik daar Marc heb leren kennen. Kijk, de ‘Natvasan’ mag je niet alleen doen. Moet met twee. Dus was mijn vraag in de groep of er iemand is die … De zin kon ik niet afmaken. Vingertje van Marc ging direct omhoog. Welnu, da’s Marco. Goede organisator, groot netwerk, verstand van zaken en fijn mens. Heel veel dank Marco en Abel! Echt super wat jullie voor mij gedaan hebben.

En nu? Nu zijn de ‘hulptroepen’ huiswaarts getogen. Door de sneeuw, want sneeuwen deed het vannacht in Duitsland zeg. Harder dan 50km/u op de snelweg ging niet. Ook niet achter de strooiwagens (zie de foto). Vanochtend rond 08.00 kwamen ze pas aan. Gister om 19.00 uur weggereden (zie foto met mijn schaduw en wegrijdend busje). Ja hoor, gaan we weer, lieve mensen! 

En dus weer alleen. Tja, het hoort bij het proces denk ik. Is ook niet zo gek natuurlijk. Ik ben immers ziek. Het zijn mooie herinneringen aan een weekeinde met afleiding (zie foto’s). Herinneringen van een drietal wandelingen en touren om te herstellen. Wellicht was de laatste iets teveel van het goede, maar zoals een goede vriendin schreef; ‘Als je nooit een grens opzoekt, zul je ook nooit weten waar die ligt!’ Mooi he!

Het is hier prachtig en het gaat vanmiddag weer sneeuwen. Er komt morgen en woensdag nog eens 30 tot 35 cm sneeuw bij. Maar het blijft wel erg eenzaam voelen. En het afscheid nemen van vrienden valt mij zwaar. Maar goed dat Helga dan de perfect timing bezit om mij te bellen. Yep, wat een lieverd Is zij toch!

Nou, vandaag een rustige wandeling. Ik denk rond het stuwmeer.

Geert