Een lesje nederigheid; kwetsbaar, troost en … verder!

Tja, ik had het zelf niet zo in de gaten. Afgelopen zaterdag haalde Erik mij op. Wat een fijn mens is hij toch. Eigenaardig maar bijzonder, humoristisch maar bijzonder, eerlijk (ook als hij het niet met je eens is is ie eerlijk) maar bijzonder en dus een echte vriend. Helga trok het niet meer en vroeg Erik daarom om mij op te halen. En ineens stond ie daar, zag er heel anders uit dan de persoon die ik verwachtte (Helga). Zij, altijd die mooie lach, hij strakke kop, zij leuk jolig koppie met zwart haar (nou, af en toe een verdwaald grijs haartje ertussen dan), hij zo kaal als een biljartbal. Ik zat even bij een andere patiënt. Goh, wat had hij het slecht joh, heel slecht, lag er al drie weken en wist zich even geen raad dus ben ik even bij hem gaan zitten. Praten helpt he. En een beetje zelfspot doet dan wonderen. En toen Erik binnenkwam waren mijn eerste woorden, ’ah, de cliniclowns’. 

Het haalde de somberheid even van het gezicht van Hans, zo heet hij. Zo ziek zijn, ik heb het ook al vaker gezegd he, is eenzaam. Een eenzaam proces waarin vechten voor kwaliteit van leven prioriteit heeft. Je hebt een lange adem nodig (mooie speling van woorden niet) en wat ingrediënten als discipline. vechtlust, grammetje zelfspot en een vleugje ‘kan niet bestaat niet’. Daar kom je best ver mee. Maar het geeft spanning, heel veel spanning heb ik gemerkt. Zeker als iets zo lang duurt. En ik ben er nog lang niet he!

En die panning, tja die moet eruit he.

‘Erik en ik rijden afgelopen zaterdag begin van de middag de P-plaats achter het pand op terwijl Helga naar buiten loopt. Ik zie en voel de kwetsbaarheid bij haar, ik breek, stap uit en vlieg haar om de hals. Pfff … tja, niet gek toch?‘ En terwijl ik dit schrijf gebeurt het mij weer, echt. Gistermorgen was ik vroeg beneden, ontzettend benauwd dus medicijnen. Een paar uur later komt Helga beneden en … ja hoor, daar ging ik weer.’

Voor mij totaal onbekend terrein dit. Maar de spanning moet eruit. Ook afgelopen vrijdag was spannend. Als je wordt verteld dat twee of meer dagen Intensive Care nodig zijn om je na de ingreep goed in de gaten te kunnen houden zegt dat tegelijk ook iets over de zwaarte van de ingreep. Ik zag vooral tegen dezelfde mate van benauwdheid op als in het begin. Van een niveau dat je door alleen te hoesten al onderuit gaat.

En daar komt bij dat ik voor een kleine tienduizend euro aan katheters bij mij heb waarvan ik op het moment dat ik mij vrijdag voor de operatie meld eigenlijk nog steeds niet zeker weet of het wel de juiste zijn. Terwijl de chirurg, Peter, langsloopt hebben we het erover. Zijn het wel de goede? ‘Laat ze maar even zien zegt Peter.‘ Één doos is open, dus haalt hij die eruit. ‘Ja, dit zijn ze!’ Gelukkig maar, anders was alles voor niets geweest.

Aan het einde van deze week ga ik weer weg. Terug naar de bergen. Het is hard nodig, want ik merk weinig verbetering na de operatie van afgelopen vrijdag. Ik word eigenlijk alleen maar weer meer benauwd. Daarom aanstaande donderdag of vrijdag weer weg, ja alleen. Waarheen weet ik nog niet precies. Ik heb twee opties. Ten eerste, en dat heeft de voorkeur van het thuisfront, naar Davos, het Nederlands Astmacentrum Davos in Zwitserland. Dat moet door de artsen in Amsterdam georganiseerd worden. Als ik mij daar morgen moet melden zorg ik dat ik er ben hoor, maakt mij niet uit. Wanneer dat nu nog niet mogelijk is ga ik naar Oostenrijk waar ik het appartement van een andere zeer waardevolle vriend mag gebruiken. Daar twee weken aansterken, herstellen en optrainen En dan de volgende ingreep.

Voordeel nu is wel dat ik weet wat mij te wachten staat. Ik hoop van harte dat ik er weer zo doorheen rol als afgelopen vrijdag. Geen garantie natuurlijk, maar aan de voorbereiding en mijn inzet zal het niet liggen.

Mijn volgende update ergens eind van de week. Wanneer ik weer naar de bergen reis. Ok?

Geert

Kan ik er wat aan doen ik zo’n watje ben?

Zo geboren denk ik!

De operatie ging op rolletjes. Ga niet mopperen, is nu zaterdagochtend en ik mag naar huis. Of ze willen mij hier gewoon kwijt. Was ik u voor he?!

Gisteren nog op lopen scheppen over wat voor ongelooflijk watje ik toch ben, of schuimpje zo u wilt. Het is echt vreselijk hoor, ben er niet trots op, maar kan er zelf ook wel om lachten.

Operatie ging goed. Eerst op verschillende plekken biopten genomen. Op één plekje is een bloeding ontstaan, maar dat kan geen kwaad. Het bloed hoest je vanzelf uit. De chirurg heeft de katheter met sonde ongeveer 60 keer geactiveerd en daarmee de rechter longkwab goed kunnen behandelen, ook in de kleinste luchtwegen. Hij gaf heel nadrukkelijk een extreme reactie van de spiercellen aan. Zodra hij het slijmvlies aanraakte was er reactie van de spiercellen. En de hypertrofie (dikte door het vele reageren) van die cellen is behoorlijk. Dat juist daar het grootste deel van het huidige probleem zit is wel helder!

Gistermiddag en vannacht behoorlijk wat reactie van de behandeling gehad, maar niet verontrustend. De zwaardere medicatie (de vernevelde varianten) twee keer gebruikt vannacht en daardoor toch ook nog even kunnen slapen, uitrusten.

Ik was erg onder de indruk van wat er op de OK gebeurt. Stond een leger aan chirurgen, artsen, anesthesisten, onderzoekers, verpleging, etc. etc. waarbij de anesthesisten (ja ja, meerdere) als eerste aan de beurt waren. Ook zij waren zwaar onder de indruk van de mate waarin ik een watje, nee schuimpje ben. Eerst zuurstof en dan slaapmiddel. Telt u maar tot tien meneer van Dijk. Zo gezegd … ‘Één … ‘. En … weg was ik. Is het niet vreselijk?! En toen ik wakker werd: ‘twee, drie, vier, …’. Oh, euh meneer van Dijk, de operatie is al achter de rug hoor. Stopt u maar met tellen’. Is het niet vreselijk?!

Nou ja, is niet anders. Ik ben weer goed in andere dingen. Neem bijvoorbeeld euh, nou u weet wel, euh … Ach laat ook maar dan.

Zometeen lekker naar huis. Helga komt mij halen. Vanmiddag rustig aan doen. Ik mag een beetje bewegen, sporten, maar moet de luchtweg tegelijkertijd niet te zwaar belasten. Rustig aan doen. Zie je wel, daar ben ik goed in! Toch?

Over drie of vier weken, even afhankelijk van wat geregeld kan worden met betrekking tot revalidatie in Davos de volgende operatie. Wordt aan gewerkt heb ik begrepen.

Geert

En dat was ééééén …

Goh, wat was ik gespannen joh, vanochtend zo vlak voor de ingreep. Ik zag er als een berg tegenop. Nu hou ik van de bergen hoor, echter andere dan deze.

Maar … daar waar de verwachting was dat ik twee dagen op de Intensive Care zou verblijven ben ik aan het eind van de middag terug naar de afdeling gebracht. Boven verwachting dus.

De berglucht heeft z’n werk gedaan op een manier dat ik absoluut op m’n sterkst de operatie ingegaan ben. Ik merkte dat gister al tijdens de laatste spinningles die ik gegeven heb. Mijn inspanningsvapaciteit was veel hoger dan begin van de week. Dat was de vorige keren ook zo en is een bekend verschijnsel van b.v. hoogtetraining. Op hoogte wordt door de toename van rode bloedcellen het bloed dikker. Wanneer je daarna weer beneden bent komt er ergens een moment waarin de stroperigheid minder wordt en er nog steeds veel meer rode bloedcellen in het bloed zitten. Vaak na een paar dagen. en dat was gister volgens mij. Perfecte timing, nietwaar? Goed om te weten, want dat trucje gaan we de komende tijd vaker toepassen. 

De reden dat het zo goed gaat is ongetwijfeld daarop terug te voeren en, vanzelfsprekend, de mate van mijn fysieke gesteldheid (‘better-in, better-out’).

Blij mee! Hopelijk ‘wandel’ ik er de volgende keer net zo gemakkelijk doorheef. Nu eerst goed herstellen, want ik was echt wel fors benauwder door de ingreep dan de afgelopen dag(en). Dan daarna langzaam weer opbouwen en ervaren wat het effect van de eerste keer is geweest. Dat zal wel beperkt zijn, maar ‘wie het kleine niet eert, …’, nou, u weet wel he!

Morgenochtend eerst een goed gesprek met de dienstdoende afdelings-/longarts en met haar/hem maar eens proberen uit te ‘dokteren’ (in dit geval de juiste uitdrukking denk ik) wat ik wel en niet moet doen en hoe ik mijn inspanningscapaciteit weer op korte termijn en veilig kan opbouwen naar het huidige niveau of beter.

Op naar de tweede!

Geert

De prijs van ‘Kan niet bestaat niet’ …

Alles heeft zijn prijs. Ook het gevecht, ongeacht de aard ervan.

Ik heb eerder een update van meer persoonlijke aard met u gedeeld. Ik heb het gevoel dat het nu tijd is dat nog eens te doen. Zo vlak voor aanstaande vrijdag, ‘D-day’. Mag ik dat zo zeggen?

Wellicht herkent u het wel. Een periode, inmiddels bijna twee jaar, waarin je/ik vooral verschillende tegenslagen het spreekwoordelijke hoofd moest bieden. Het heeft, tot nu (op enkele momenten na dan), nooit als vechten gevoeld. Was een soort vanzelfsprekendheid, ‘story of my life’. Ik ga niet klagen hoor, zeker niet na het nu behaalde resultaat. Toch was en voelde het vaak erg eenzaam. Vele van u hebben enorm meegeleefd. En niet te vergeten Helga en Floor. Vergeleken met wat zij samen hebben moeten doormaken is mijn gevecht een ‘walk in the park‘ geweest.

Wat ikzelf vooral erg moeilijk gevonden heb en vind is de eenzaamheid van het proces. Het is zo ontzettend moeilijk, zo niet onmogelijk, om te duiden wat zo’n proces met je doet. Wat er in je omgaat. De frustratie, het constant tegen een ‘muur‘ aanlopen, de hele dag en vaak ook ‘s nachts. De fysieke pijn heb ik vervelend maar nooit heel erg gevonden. De vele keren dat de onderzoeken en behandelingen pijn deden en doen deren mij niet. Het niet kunnen delen, dat vind ik pas moeilijk. En ik ben al niet de meest open persoon. Nooit geweest, nooit geleerd, niet van huis uit meegekregen.

Vandaag (donderdag) twee weken geleden stond ik om 06.00 u op de P-plaats in Ede, medicijnen gebruiken en precies om 07.00 uur met een lach op het gezicht klaar staan. Kijk, ik heb deelgenomen aan behoorlijk extreme sportevenementen. Inspanningen van soms 25, 30 tot wel 55 uur, nee 7 dagen achter elkaar sporten, afzien, vaak met her en der pijntjes die nu eenmaal bij dergelijk lange inspanningen horen. Maar dit was echt anders. Van een totaal andere orde zeg maar. ‘Je liep lekker soepel he?’ Ik hoor het ze nog zeggen (Arjan en Erik) twee weken geleden. Ja, je ademde wel zwaar, maar het zag er soepel uit hoor!’ Ze moesten eens weten, voelen. Man man, wat heb ik afgezien zeg. Pfff .. Absoluut nooit eerder zo gevoeld. De vermoeidheid van de afgelopen maanden zal ongetwijfeld hebben meegespeeld, maar zo zwaar had ik het nog niet meegemaakt.

Moet je dat dan wel doen? Ja, ja en nog eens ja!!! Kijk, het helpt mij om op mijn sterkst deze volgende periode in te gaan (better-in, better-out’). En de effecten, fysiek en fysiologisch zijn, hoewel veel van u zullen denken van wel, echt niet louter slecht. Integendeel zelfs. Maar goh, het was zwaar hoor.

Vandaag (donderdag) nog twee uur sporten met twee groepjes. Het hardlopen neemt Erik van mij over. Dat is mij nu teveel geworden, en niet goed voor mij, ook volgens de chirurg niet. Ik denk aan het eind van de dag even het bos in of zo. Even op mijzelf zijn, wellicht een traan (waarschijnlijk meer dan één), wellicht opluchting. Ik denk het eerste.

En dan … de volgende fase. Operaties gevolgd door twee dagen Intensive-care, tussendoor naar Zwitserland, herstellen en revalideren (ook weer alleen, en ook daar zie ik als een berg tegenop). Dan rij ik voor de beide volgende operaties naar Amsterdam en vervolgens weer terug naar Zwitserland. Benieuwd wat het mij gaat brengen.

Rest mij voor nu u allemaal ontzettend te bedanken voor de steun, materieel (geld) en mentaal. Zonder u was het ons (ja, ons, ook Helga en Floortje) nooit gelukt zover te komen.

Wil ik u tot slot via deze weg heel graag om nog een kleine gunst vragen. Wanneer u in de gelegenheid bent, steek Helga en Floor (twee enorm sterke dames, de twee mensen waar ik zo enorm van hou) de komende tijd dan met enige regelmaat een ‘hart onder de riem’ of sla een arm om ze heen of een knuffel. Even een bakkie doen, even kletsen, er even voor ze zijn. Zij hebben het zo verdient en nodig en waarderen het vast enorm. 

Ik laat van mij horen.

Geert

En toen was het zover!

Ok, vanochtend meerdere onderzoeken gehad om te bekijken of de longfunctie voldoende hersteld is en of de luchtweg voldoende stabiel is. Ik zal proberen één en ander in een beetje ‘Jip en …’ (hoe heet dat kind ook weer) uit te leggen.

Kijk, in beginsel gaat er op het niveau van een witte bloedcel iets niet goed. Dat ‘kreng’ weet zich niet te gedragen. Hoort eerst twee weken naar ‘school’ te gaan om te leren wat ie moet doen wanneer een bacterie of virus het slijmvlies van de luchtwegen ziek wil maken. Bij mij hebben die bloedcellen geen zin in ‘school’ (hebben ze dat van mij?) en denken ze dat ze alles al weten. Dus gaan ze, zonder naar school te gaan de bloedbaan in en doen daar (tja, dat heb je dan he!!!) precies de verkeerde dingen. Luister dan ook gewoon eerst eens naar wat, hoe en wanneer je precies iets moet doen! Potverdorie nog es aan toe zeg!!! En daar komt dan nog bij dat ze zich ook maar ongelimiteerd moeten gaan voortplanten. Kijk, eigen initiatief wordt gewaardeerd, maar niet op deze manier he! Foei!

Nou, die bloedcellen moeten dus worden aangepakt. Moeten worden verwijderd. Dat doen we met dat infuus en dat gaat eigenlijk al een tijdje best goed. Maar je weet hoe dat gaat he, met dat ongedierte. Die weten dan via een omweg alsnog de boel te saboteren. Ok, dus ook die andere wegen en overgebleven kwajongens moeten worden aangepakt en dat doen we door de injecties. En ook dat deel van het probleem hebben we inmiddels redelijkerwijs onder controle. Rotdingen trouwens hoor, die injecties. Auw!

Nou, dan blijft er nog één ding over, namelijk de spiercellen die op basis van de aanwezige ontsteking en bij het sporten toegenomen luchtstroom door de luchtwegen de boel verstieren. Die spiercellen trekken zich daardoor samen waardoor de luchtpijp alsnog vernauwd en benauwdheid blijft bestaan, m.n. tijdens het sporten. En dat proberen we vanaf aanstaande vrijdag (jawel, we gaan beginnen) te stoppen door de vier operaties. En vier worden drie, want de eerste twee (bronechoscopie = het nemen van een biopt van de spieren rond de luchtwegen en de eerste operatie) worden samengevoegd.

De longfunctie moet 60 tot 65% zijn om überhaupt te kunnen opereren en bovendien moet de boel stabiel zijn. Dat kunnen we meten met een stikstofmonoxide meting (stikstofmonoxide adem je uit wanneer deze specifieke bloedcellen een ontsteking op het slijmvlies van de luchtwegen veroorzaken) en longfunctie onderzoek. De beide onderzoeken waren boven verwachting. Kortom, de berglucht heeft gedaan wat het moet doen, zelfs meer dan dat! Een longfunctie van maar liefst 76% in een meer dan voldoende stabiele toestand hebben we gezien.

Daarom ben ik vanaf aanstaande vrijdag voorlopig even ‘onder de pannen’ zal ik maar zeggen. Of zijn jullie even van mij af of … moeten jullie mij ff missen (die laatste zou ik toch wel de meest sympathieke versie vinden hoor). Woensdag beginnen we met een extreem hoge prednisolonkuur, vrijdagochtend naar Amsterdam, tegen de middag de eerste twee ingrepen, waarschijnlijk twee dagen op de IC en dan kijken of een derde nacht ter observatie nodig is of dat ik naar huis mag. Tussen de drie operaties door gaan we proberen te organiseren dat ik in Davos (Zwitserland), onder begeleiding van de specialisten daar, iedere keer kan aansterken en ik (alleen voor de operaties) heen en weer rijdt naar Amsterdam en weer terug naar Zwitserland. Dat is voor het thuisfront ook geruststellender dan wanneer ik iedere keer na zo'n zware ingreep in de winter op een camping verblijf.

Nu wordt het toch wel spannend hoor. Tegelijkertijd ontzettend benieuwd wat het effect gaat zijn.

U hoort van mij.

Geert

Haal eruit wat erin zit …

iets wat in mijn DNA zit ‘haal eruit wat erin zit’! Ook in de lessen die ik geef komt dit vaak terug. Ik heb er soms ook moeite mee wanneer een deelnemer net niet voldoet aan wat gevraagd wordt of een beetje de kantjes er vanaf loopt. Vindt ik lastig. Voor mijzelf kan ik niet anders. Neem ik mij voor tien kilometer te gaan hardlopen kan het geen 9,9 zijn, kan ik niet een afslagje ‘missen’, ook niet met minder lucht. Wat is voorgenomen moet gebeuren. Soms bij het neurotische af.

Waar je goed in bent is vaak ook een valkuil he. In het geval van afgelopen week wellicht wel weer in mijn voordeel. Gisteren (zondag 2 november) pas laat in de middag huiswaarts getogen. En eerst nog een wandeling gemaakt hoog in de bergen. Samen met Erik en Stef. Leuke wandeling, maar vooral goed. Zo lang mogelijk hoog in de bergen zijn om ervoor te zorgen dat de onderzoeken van zometeen (ik schrijf sit terwijl ik mijn eerste kopje koffie van de dag drink in het ziekenhuis restaurant). Ik ben echt hartstikke benieuwd. Gaan de resultaten ervoor zorgen dat we verder kunnen? Één deurtje verder? Eindelijk een ‘stap’ dichter bij een wat stabielere luchtweg? Een luchtweg die, in tegenstelling ook tot gisteren) ervoor gaat zorgen dat die zogenaamde ‘collaps’ (het zo plotseling contraheren of samentrekken van de ‘Smooth Airway Muscles’ of spiertjes rond de luchtweg) achterwege blijft. Zo frustrerend wanneer de beide andere heren met zo’n gemak bij mij weglopen terwijl ik hen toch gemakkelijk moet kunnen bijhouden (of liever dat zij moeite moeten doen om mij bij te houden) en ik af en toe op de stokken sta uit te hijgen als een werkpaard. Bah, echt super frustrerend! En de moeite die het mij kost om de lucht uit mijn longen te krijgen is ook zo waardeloos!

Dus, wat gaan de resultaten laten zien? Ben ik stabiel genoeg? Heeft het verblijf in de bergen ertoe geleid dat de longfunctie gestegen is naar rond 65%? Wellicht zelfs iets meer? Het is in ieder geval zo dat ik vanaf afgelopen dinsdag geen vernevelde medicijnen meer hoef te gebruiken. En dat was de week ervoor wel anders. Ik was het bijna alweer vergeten joh. Moet er moeite voor doen om mij te herinneren hoeveel moeite het mij koste km, zoals de donderdag voor ik wegging, tien kilometer hard te lopen en de laatste vijf kilometer naar lucht te happen als een vis op het droge. Ik moet die herinnering in mijn hoofd houden. Ook om uit te kunnen leggen hoe heftig het soms is.

Nou, ‘bakkie‘ pleur op, iPad weg, kopje wegzetten en naar de wachtruimte. Uur ‘u’!

Geert

Dreitausend und merh …

Ja, ben in ‘Österreich‘, nietwaar!  Gisteren Erik en Stef een soort van in de watten gelegd. Ik vind het ook gewoon hartstikke fijn dat zij de moeite hebben genomen om helemaal deze kant op te rijden om bij mij te zijn. En dus had ik eer gister wat voorbereid zeg maar. Ik was de dag daarvoor aan de andere kant van Sölden dan waar ik maandag was, naar boven gelopen voor een kleine en eenvoudige wandeling en een ’klettergarten’ en een ‘grilplatz’ tegengekomen. Ik ben klim- en bergsportinstructeur en dus bracht het mij op het idee om samen met mijn ‘vrienden’ in de ‘klettergarten’ een klettersteig te gaan doen en met hen te gaan abseilen. Leuk toch. Daarna zijn we naar beneden gelopen en hebben de beide heren de BBQ etenswaren die ze mee hadden genomen ingepakt en hebben we midden in het bos, bij het ondergaan van de zon en bij temperaturen onder nul een groot vuur gestookt (lekker warm) en hebben we daarop het eten klaar gemaakt (Zie de foto’s).

Vandaag zijn we met tourskies (skies met stijgvellen eronder) op de Rettenbachgletsjer omhoog gelopen en hebben Stef en ik een paar prachtige afdelingen gemaakt op de ‘Tiefenbachgletsjer’ (dezelfde gletsjer waar ik vorig jaar zo onfortuinlijk tegen het ijs ben geskied door een jonge Belg). Wat een prachtig gebied is het toch (wederom, zie de foto’s).

Het heeft grote voordelen om dit vandaag te doen. Hoe hoger ik in de bergen ben, hoe beter ik herstel en volgens mij komt het de stabiliteit enorm ten goede. Het was dan ook van begin een onderdeel van het plan tijdens mijn verblijf hier.

En ik heb ook echt de indruk dat ik veel stabieler ben dan toen ik wegging. Het blijft wonderlijk. Afgelopen zondag overdag en ‘s nachts tijdens het rijden in totaal 5 keer de zwaardere medicijnen gebruikt. Giater en vandaag niet één keer.

Morgen hebben we afgesproken een rustige dag in te lassen. Eerst maar eens goed uitslapen/uitrusten, goed ontbijten (maak ik klaar voor de heren), wellicht een stukkie fietsen (we hebben alle drie een ATB bij ons), stukje wandelen, we zien wel.

Ik ben heel erg benieuwd wat de onderzoeken aanstaande maandagochtend gaan laten zien. Ben ik voldoende stabiel? Direct na de onderzoeken overleg met het medisch team en dan hopelijk plannen!

Geert

Thats what friends are for???

Woensdag, de derde dag van mijn verblijf hier in Oostenrijk. Alleen, tot nu toe dan. En ik heb de sterke indruk dat ik aan het herstellen ben, dat ik wat stabieler word. Waar ik dat aan aflees? Nou simpel, de hoeveelheid van m.n. de zwaardere medicijnen die ik gebruik. De gecombineerde Ipratropium en Salbutamol die ik mijzelf verneveld (wolkje) toedien. Vorige week donderdag gebruikte ik die bijvoorbeeld nog vijf keer, vrijdag vier, zaterdag vijf keer, zondag drie keer en ‘s nachts tijdens de reis naar Oostenrijk twee keer. Gemiddeld vier á vijf keer per dag dus. En nu dan, hoor ik u denken? Nou maandag drie keer (is al wat minder he!), gister twee keer en vandaag … niet één keer. Magisch he, die berglucht. Minder schimmels, minder pollen en minder vervelende bacteriën dat maakt dat de ontsteking enigszins tot rust komt. En vannacht goed geslapen!

Maar dat hadden we ook afgesproken nietwaar. Ik moet stabieler worden en gelukkig lijkt het ook nu weer te lukken. En de afgelopen drie dagen alleen, maar ja, dat begint er een beetje bij te horen. Alles voor het ‘hogere’ (wel een passende term hier in de bergen) doel. Met vandaag een hele rustige wandeling van 2,5 uur.

En morgen komen de hulptroepen. Een tweetal goede vrienden, Erik en Stef. Hoewel, goede vrienden? Kijk, ik vind het super lief en fijn dat ze komen hoor, maar ben tegelijkertijd ook erg op mijn hoedde kan ik u vertellen. Ik leg het uit.

Vorig jaar, ongeveer om dezelfde tijd (paar weekjes later) hadden beide heren het lumineuze idee geopperd om mij mee te nemen de bergen in naar Sölden. Yep, Sölden. De bergen in waar ik zo enorm van houdt, en dat weten zij. Even ertussenuit, even wat rust na alle eerste beslommeringen van het ernstig ziek zijn. Daar hoefde ik (in tegenstelling to nu) geen twee keer over na te denken. Heerlijk, gezellig en fijn! En we zijn zelfs nog in enige mate actief geweest samen. Zo hebben we, uiteraard gewandeld, zijn we een gletsjer overgestoken en hebben we (komt ie…) geskied. Nou, dat heb ik geweten zeg (zie de foto’s). En gelukkig hebben we die foto’s nog, want ik heb er weinig van meegekregen. Halverwege de dag zijn Stef en ik (Erik was geblesseerd), na een paar afdalingen (heel rustig aan overigens) naar de andere kant van de berg getogen, de andere gletsjer op die zijn naam die dag eer aangedaan heeft (Tiefenbachgletsjer). En ‘Tief’ was ie! Een bijna lege afdaling en een jonge Belg waren de overige ingrediënten om mij eronder te krijgen. De jonge Belg is echt met een noodvaart achter ons de afdaling afgegaan om mij, halverwege de afdaling met diezelfde noodgang, voor de ogen van Stef, omver te kegelen. Niets gezien, werd direct zwart voor de ogen. Ik was dan ook direct mijn bewustzijn kwijt (niet gelogen!) en heb dus enige tijd bewusteloos op het koude ijs gelegen. We denken iets van een ‘stief’ (of beter ‘Tief’) kwartiertje. Eenmaal bijgekomen wees een hele aardige Poolse tandarts mij erop te blijven liggen, vooral niet te bewegen en vertelde zij mij dat de helikopter inmiddels onderweg was. Is uiteindelijk met een sisser afgelopen, ik heb er gelukkig niets aan overgehouden, weet er niet veel meer van, maar ben wel weer ontzettend geschrokken.

En nu komen diezelfde twee ‘vrienden’ weer deze kant op. Zelfde gebied en met hetzelfde plan om te gaan ……. skieën! Pfff, ik weet het niet hoor. Nog maar eens een nachtje over slapen.

Alle gekheid op een stokje, natuurlijk hartstikke fijn dat ze komen. Mij wat afleiding komen geven, samen dingen doen en samen van de omgeving genieten. Want mooi is het hier wel hoor! En ik beloof dit keer eerst te vragen aan de andere mensen die dezelfde afdaling ingaan waar ze vandaan komen. En indien er een jonge Belg tussen zit, gaat die voor!

Wordt vervolg.

Geert

Stabiliteit, stabiliteit en nog eens stabiliteit …

Gisteravond (zondag) om 19.15 uur afscheid genomen van Helga en Floor en met het stuur ferm in de handjes op weg naar Oostenrijk. Ik vind het moeilijk om afscheid te nemen van Helga en Floor, viel mij zwaar. Het liefst zou je de dingen die je meemaakt (de mooie en lelijke) met je partner en kind willen delen. Dat gaat nu gewoon even niet. Helga heeft haar leefstijl praktijk en ontkomt er eenvoudigweg niet aan de vele mensen die zij begeleid te helpen en zij moet bovendien zelf ook verder aan haar herstel werken. En Floor heeft stage die ze niet kan missen. Alleen (heb ik het daar niet eerder over gehad?) op pad dus.

Was een goed besluit om al begin van de avond weg te gaan. Ten eerste geeft dat ruimte te gaan slapen wanneer ik moe wordt (lekker achterin mijn rijdende huisje) en de extra tijd geeft rust. Ik hoefde per slot van rekening pas om 11.00 uur ter plaatse te zijn.

Wat een weer, wat een weer zeg (zie foto’s). Eigenlijk heeft het aaneengesloten geregend. Een constante douche was het, met bakken kwam het uit de lucht vallen. Uiteindelijk toch nog best lang door kunnen rijden. Ik ben om iets over half twee ‘s nachts gestopt om te slapen en had er daardoor al ruim 700km opzitten. Maar liefst vier en een half uur in dromenland doorgebracht (heerlijk!) en daarna rond 04.45 uur verder gereden.

Vanochtend (maandag) kwam ik om 08.45 uur in Sölden, Oostenrijk aan. Omdat de receptie van de camping dicht was ben ik doorgereden naar Obergurgl op ruim 2000 meter hoogte en heb ik daar een heerlijke wandeling in de sneeuw gemaakt (zie de foto’s). Het is de eerste serieuze sneeuw dit jaar en daar mocht ik vandaag van meegenieten. Ging overigens helemaal niet goed, was ontzettend benauwd ondanks de vele medicijnen. Ik ben dus ook absoluut niet stabiel! Daarna ben ik rustig naar beneden gereden, heb nog een boodschapje gedaan en mij vervolgens op de camping gemeld.

Terwijl ik naar beneden reed ging het steeds harder sneeuwen. Hoewel het bij aankomst nog helemal niet wit was in Sölden is dat nu, terwijl ik dit begin van de avond schrijf, wel anders. Ik denk tussen 5 en 10cm. Geeft een beetje dat kerstsfeertje. Dat vergoedt het ongemak (ik hou enorm van de kerst) van het alleen op reis zijn en huis en haard achter moeten laten.

Het kan niet anders en het moet he. Ik moet stabiliteit gaan terugwinnen, want anders kunnen we geen planning maken wanneer ik drie november terug kom. En de artsen durven het nu gewoon níet aan. Kortom, werken aan stabiliteit, stabiliteit en nog eens stabiliteit. Ik heb er goede hoop op hoor. De vorige beide keren dat ik in de bergen was ging het hartstikke goed, dus waarom zou dat nu niet het geval zijn.

Nou, uitgegeten, dus ik zeg douchen en de bedstee in!

Geert